[dorka699]

- Pani, gdzie siĂŞ podziaÂł nasz uroczy porucznik PawÂłow.
- ZrezygnowaÂłam z jego sÂłuÂżby - odpowiedziaÂła caryca Katarzyna.
- CzemuÂż to?
- Có¿, by³ bardzo mi³y, ale mia³ doœÌ nieprzyjemny œmiech - rzek³a imperatorka.
- Ciekawe, Âże nikt ze sÂłuÂżby tego nie spostrzegÂł Pani.
- No, oczywiÂście, Âże nie. Jeszcze tego brakowaÂło, Âżeby sÂłuÂżba widziaÂła jak siĂŞ rozbieram.

Caryca Katarzyna szukaÂła wytrawnego kochanka, lecz Âżaden z kandydatĂłw nie wytrwaÂł dÂłuÂżej niÂż 50 orgazmĂłw. Katarzyna byÂła niepocieszona. WkrĂłtce jednak dowiedziaÂła siĂŞ ze w dalekiej syberyjskiej puszczy mieszka mÂłody drwal, ktĂłry moÂże zaspokoiĂŚ kaÂżda kobietĂŞ. UdaÂła siĂŞ Katarzyna do owego drwala i mĂłwi:
- Albo zaspokoisz mnie 100 razy, albo mĂłj kat zetnie ci gÂłowĂŞ.
Drwal siĂŞ zgodziÂł i wspĂłlnie z CarycÂą odliczali kolejne orgazmy drwala:
- 1, 2, 3, ..50, ........,90, ..... Katarzyna juÂż nie wytrzymuje, ale drwal mĂłwi miaÂło byĂŚ 100, to bĂŞdzie 100, i liczÂą dalej. Gdy doszÂło do 99 orgazmu Katarzyna kÂłamiÂąc krzyczy:
- 100!
- Nie, 99 mĂłwi drwal.
- 100, wedÂług moich rachunkĂłw jest juÂż setny raz.
- Caryco, mĂłwi drwal, ja jestem czÂłowiek prosty, ale uczciwy, pogubiliÂśmy siĂŞ w rachunkach wiĂŞc zaczynamy od nowa!

[dorka699]

MÂłody porucznik RÂżewski dopiero co wstÂąpiÂł do puÂłku. PuÂłkownik bierze go z sobÂą na bal do paÂłacu carskiego i mĂłwi:
- Ja was przedstawiĂŞ imperatorce. Zaprosicie jÂą do taĂąca i powiedzcie kilka komplementĂłw.
I tak oto porucznik taĂączy z KatarzynÂą i mĂłwi:
- Jestem zachwycony Wasz¹ Wysokoœci¹ o Pani! Wasza £askawoœÌ poci siê du¿o mniej, ni¿ inne grube kobiety w Waszym wieku.


Na balu u carycy Katarzyny, Natasza Rostowa rozkrĂŞciÂła siĂŞ, plÂąsy, podskoki, rozkrok - i szpagat. No i muszelka do parkietu siĂŞ zassaÂła. Na, to zebrali siĂŞ panowie oficerowie, prĂłbujÂą NataszĂŞ od podÂłogi oderwaĂŚ - nie wychodzi. Mocno przyssaÂło.
MyÂślÂą - co robiĂŚ.
- Trzeba, - mĂłwi Piotr Biezuchow, - piĂŞtro poniÂżej w suficie dziurkĂŞ przewierciĂŚ, by powietrze w pochwĂŞ siĂŞ dostaÂło.
- Czy Ty gÂłupi? - wszyscy zakrzyknĂŞli przeraÂżeni, - Nas caryca powiesi za zniszczony parkiet. Remont niedawno zrobili, parkiet z importu.
Porucznik RÂżewski rzekÂł na to:
- To mo¿e Nataszê popieœÌmy, podnieÌmy - jak siê ona podnieci, pojawi siê œluz, wtedy j¹ do kuchni przepchamy, a w kuchni parkiet i tak do wymiany.

[dorka699]

MÂłody kniaÂź Patiomkin przy winie, opowiada przyjacioÂłom, jak on to chodziÂł w nocy do Katarzyny Alieksiejewny:
- Znaczy, wiecie kochani, wchodziÂłem zawsze tajemnym przejÂściem od strony ogrodu zimowego, wchodzĂŞ do sypialni, i nie czekajÂąc wsuwam delikatnie rĂŞkĂŞ pod faÂłdy jej sukni.
- No, mĂłwÂże dalej, nuÂże! Co czuÂłeÂś?
- Hmm... Có¿ moi drodzy, czy kiedyœ karmiliœcie konia z rêki?

[dorka699]

Jeden z ambasadorĂłw zapytaÂł cesarzowÂą KatarzynĂŞ II:
- Jak Wasz Majestat, dokonuje tego, Âże Wasza nieposÂłuszna szlachta Was zawsze sÂłucha?".
- Po pierwsze Ja nigdy nie zmuszam ich do tego, co dla nich niewygodne, po drugie chwalê g³oœno, a ganiê pó³g³osem. - odpowiedzia³a Imperatorka Wszechrusi


Katarzyna II, oparÂłszy siĂŞ na porĂŞczy, patrzy z mostu na rzekĂŞ, z mocno wypiĂŞtÂą pupÂą.
- Aaa!!! Kto to?? - sapnê³a przez zêby, lubie¿nie mru¿¹c oczy.
- Porucznik RÂżewski melduje siĂŞ na rozkaz - powiedziaÂł uderzajÂąc obcasami.
- Kontynuujcie, poruczniku, kontynuujcie!

[dorka699]

Caryca Katarzyna taĂączy na balu z PawÂłem Biezuchowem.
- Hrabio, u Was jest plamka na mankiecie,- robi uwagĂŞ wÂładczyni.
PaweÂł odchodzi w inny pokĂłj i, nie wytrzymawszy tego wstydu, wiesza siĂŞ. A caryca juÂż taĂączy z Andriejem BoÂłkoĂąskim.
- Ksi¹¿ê, u Was plama na surducie,- robi uwagê imperatorowa.
Andriej odchodzi do innego pokĂłju i, nie wytrzymawszy haĂąby, zabija siĂŞ. I ot przyszÂła kolej na Porucznika RÂżewskiego.
- Poruczniku, aleÂż u Was buty z cholewami brudne od bÂłota...
- Nie niepokĂłjcie siĂŞ, o Pani, to nie bÂłoto, a psie gĂłwno. Jak podeschnie to samo odpadnie...

[dorka699]

Katarzyna Alieksiejewna nie mo¿e zasn¹Ì mêczona przez gor¹ce myœli, Stanis³aw August le¿¹c obok rozmyœla o sensie ¿ycia. Katarzyna nie wytrzymuje, zrywa siê z ³o¿a i dzbanem zaczyna waliÌ w zegar.
- Co robisz Pani? - ze zdumieniem woÂła StanisÂław
- Jak to co? ChcĂŞ by chociaÂż jedna rzecz w tym pokoju staÂła!!!