dorka699

[dorka699]

Do pracowni Pabla Picassa wszed³ kiedys nowy listonosz. Odda³ malarzowi list, rozejrza³ sie wokó³ i powiedzia³:
- Zdolnego ma pan synka...
- Dlaczego pan tak mysli? - zapytaÂł Picasso.
- Przeciez widze - tyle tu rysunkĂłw.

Pewien dziennikarz zapytaÂł Picassa:
- KtĂłrego z wielkich malarzy przeszÂłosci ceni pan najbardziej?
- Rubensa.
- Dlaczego?
- Dlatego, ze z dwĂłch tysiecy jego obrazĂłw do naszych czasĂłw przetrwaÂło okoÂło czterech tysiecy.

[dorka699]

Pablo Picasso zaproponowaÂł przyjacielowi, ze namaluje jego portret.
Ten zgodziÂł sie chetnie, ale nie zdazyÂł jeszcze dobrze usiasc w fotelu, gdy Picasso wykrzyknaÂł:
- Gotowe!
- Tak szybko? Przeciez nie mineÂło jeszcze piec minut! - zdziwiÂł sie przyjaciel.
- Chyba zapomniaÂłes, ze znam cie juz prawie czterdziesci lat - odpowiedziaÂł Picasso.

W obecnosci Picassa rozmawiano o wspó³czesnej m³odziezy.
- To prawda - powiedzia³ Picasso - ze wspó³czesna m³odziez jest okropna, ale najgorsze jest to,
ze my juz do niej nie nalezymy.

Pierwsze koncerty Haendla w Londynie nie cieszy³y sie powodzeniem, co bardzo niepokoi³o przyjació³ kompozytora.
Haendel ich uspokajaÂł:
- Nie martwcie sie! W pustej sali muzyka brzmi lepiej.

Gdy Janowi Sebastianowi Bachowi zmarÂła zona, ten zalaÂł sie Âłzami, zakryÂł twarz dÂłonmi i usiadÂł niezdolny do niczego.
Wkrótce przyby³ jeden z przyjació³ i obieca³ zajac sie pogrzebem, potrzebowa³ jednak na to pieniedzy.
Bach jak zwykle powiedziaÂł:
- ZwrĂłc sie z tym do mojej zony.

[dorka699]

Pewien mÂłody czÂłowiek chciaÂł zostac uczniem Beethovena. Gdy odegraÂł przed mistrzem wybrany utwĂłr fortepianowy,
ten orzekÂł:
- Musi pan jeszcze dÂługo grac na fortepianie, zanim pan zauwazy, ze nic nie umie.

Brahms wstapiÂł do winiarni na lampke renskiego i zajmujac miejsce przy stoliku, usiadÂł na kapeluszu jednego z gosci.
Na zwrĂłcona sobie uwage, odrzekÂł:
- A co? Czy pan juz wychodzi?

Max Bruch pewnego razu zagraÂł Brahmsowi swĂłj najnowszy utwĂłr. Gdy skonczyÂł, czekaÂł w napieciu na opinie Brahmsa, ktĂłry po chwili milczenia powiedziaÂł:
- Powiedz no mi pan, skad pan ma ten piekny papier nutowy?

Do Rossiniego zgÂłosiÂł sie kiedys pewien mÂłodzieniec z dwoma grubymi foliaÂłami pod pacha i powiedziaÂł:
- Dyrektor orkiestry obiecaÂł zagrac jedna z moich dwĂłch symfonii.
ChciaÂłbym przegrac je mistrzowi i dowiedziec sie, ktĂłra jest lepsza.
MÂłodzieniec zasiadÂł do fortepianu, a Rossini obok niego. Po kilkunastu taktach Rossini wstaje, zamyka zeszyt i klepie twĂłrce po ramieniu:
- Ta druga, chÂłopcze, ta druga!

[dorka699]

Po obejrzeniu sztuki w prowincjonalnym miasteczku Laurence Oliver zapyta³ m³odego aktora, graj¹cego g³ówn¹ rolê:
- Czy w przyszÂłoÂści zamierza pan zostaĂŚ zawodowym aktorem?
- Nie, mistrzu.
- DziĂŞkujĂŞ! Swymi sÂłowami sprawiÂł mi pan wielkÂą ulgĂŞ!