duska90

[@Âżmijka]

"MOTYLE" Gdzie jesteœcie, okrutne motyle, Pawie oczy, ¿a³obniki, admira³y, Fruwaj¹ce kwiaty i robaki, Wytarzane w czarodziejskim pyle, Który noc¹ ze skrzyde³ strz¹sa³y Ob³¹kane, rozœpiewane ptaki! Przecie¿ dawniej bywa³o was tyle, Kiedy by³em szalony i ma³y, I goni³em was w po¿odze bia³ej Z zadartymi, œlepymi oczyma, Nak³uwa³em was ¿ywcem na szpile, Wy, okrutne arabskie motyle, Jaka wiedŸma w uwiêzi was trzyma? O, na ³¹ce w z³ote dni gor¹ce Drga³ i skaka³ pêd dzikiej ob³awy, A gdy siatka zielona spada³a Na spl¹tane jadowite trawy, To pod merl¹ bi³o-trzepota³o Me schwytane serce fruwaj¹ce I jak motyl z r¹k siê wymyka³o. Czarne cêtki, zielone obwódki, Wycinanki, jaskó³cze ogony, Purpurowe i pomaraùczowe G¹sienice w puszce, szpilki, trutki, Myœli jasne - wody kolorowe - Py³ roztarty - eteryczne zgony! O, chaosie! O, barwne miliony! Œnie najdro¿szy i tak bardzo krótki! - Gdy mnie ciemne wino otumani, Gdy upiorna ksiê¿na ocygani Srebrnym sierpem na sierpniowym niebie, Wyjdê wtedy na ³¹kê cichaczem I przywo³am was dzieciêcym p³aczem Do siebie. Przyfruniecie, opadniecie w bezsile, Trupie g³ówki, ostatnie motyle... Tuwim Julian

[@Âżmijka]

"W mojej ojczyÂźnie" W mojej ojczyÂźnie, do ktĂłrej nie wrĂłcĂŞ, Jest takie leÂśne jezioro ogromne, Chmury szerokie, rozdarte, cudowne PamiĂŞtam, kiedy wzrok za siebie rzucĂŞ. I pÂłytkich wĂłd szept w jakimÂś mroku ciemnym, I dno, na ktĂłrym sÂą trawy cierniste, Mew czarnych krzyk, zachodĂłw zimnych czerwieĂą, Cyranek Âświsty w gĂłrze porywiste. ÂŚpi w niebie moim to jezioro cierni. Pochylam siĂŞ i widzĂŞ tam na dnie Blask mego Âżycia. I to, co straszy mnie, Jest tam, nim ÂśmierĂŚ mĂłj ksztaÂłt na wieki speÂłni. MiÂłosz CzesÂław

[delfinka]

Portret kobiecy
Musi byĂŚ do wyboru,
ZmieniaĂŚ siĂŞ, Âżeby tylko nic siĂŞ nie zmieniÂło.
To Âłatwe, niemoÂżliwe, trudne, warte prĂłby.
Oczy ma, jeÂśli trzeba, raz modre, raz szare,
Czarne, wesoÂłe, bez powodu peÂłne Âłez.
ÂŚpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na Âświecie.
Urodzi mu czworo dzieci, Âżadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
SÂłaba, ale udÂźwignie.
Nie ma gÂłowy na karku, to bĂŞdzie jÂą miaÂła.
Czyta Jaspera i pisma kobiece.
Nie wie po co ta Âśrubka i zbuduje most.
MÂłoda, jak zwykle mÂłoda, ciÂągle jeszcze mÂłoda.
Trzyma w rĂŞkach wrĂłbelka ze zÂłamanym skrzydÂłem,
w³asne pieni¹dze na podró¿ dalek¹ i d³ug¹,
tasak do miĂŞsa, kompres i kieliszek czystej.
DokÂąd tak biegnie, czy nie jest zmĂŞczona.
AleÂż nie, tylko trochĂŞ, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha albo siĂŞ uparÂła.
Na dobre, na niedobre i na litoœÌ bosk¹.

[sweryd]

„To, czego w Âżyciu najwiĂŞcej”
CzegoÂś brakuje
CzegoÂś tu nie ma
I ja to czujĂŞ
Bo bez tego ÂżyĂŚ siĂŞ nie da
Gdy tego nie ma
Serce wolno bije
I spaĂŚ po nocach nie idzie
Ale ja to wszystko wytrzymam
Bo ciÂągle w sercu jednÂą osobĂŞ mam
                         

[delfinka]

B³¹dz¹cym wœród ciasnego dni naszych przestworza,
¯ycie jest w¹sk¹ œcie¿k¹, ³¹cz¹c¹ dwa morza.
Wszyscy w przepaœci mglistej w przepaœÌ lecim mroczn¹.
Jedni najproœciej d¹¿¹ i najrychlej spoczn¹,
Drugich ciÂągnÂą na stronĂŞ ÂłudzÂące widoki:
Plony, ogrojce wdziĂŞkĂłw lub sÂławy opoki.
SzczĂŞÂśliwi, jeÂśli goniÂąc mary wyobraÂźni,
Przed koĂącem drogi znajdÂą ÂŚwiÂątyniĂŞ PrzyjaÂźni...

[sweryd]

„Cztery pory roku”
LiÂście z drzew opadajÂą
Ptaki do ciepÂłych krajĂłw odlatujÂą
SÂłoĂące wczeÂśniej zachodzi
I noc dÂłuÂższa siĂŞ robi
Dni chÂłodniejsze nadchodzÂą
WiewiĂłrki zapasy juÂż gromadzÂą
Woda w rzekach coraz chÂłodniejsza pÂłynie
Bo po jesieni zima do nas przyjdzie

WszĂŞdzie biaÂło dookoÂła
Bo zima do nas zawitaÂła
NiektĂłre dzieci na saneczkach z gĂłrki
A niektĂłre lepiÂą kulki
I tak minĂŞÂły cztery miesiÂące zimy
I juÂż jutro wiosnĂŞ do nas zagoÂścimy

JuÂż ostatnia kra odpÂływa
I skowronek Âładnie Âśpiewa
PÂąki na drzewach siĂŞ pojawiajÂą
I liÂście nowe siĂŞ rozrastajÂą
MÂłode pary w parku na Âławkach siadajÂą
I nowy etap Âżycia rozpoczynajÂą

„To juÂż wiosny mamy koniec”
Powiedzia³ do mnie tê wiadomoœÌ goniec

Teraz lato siĂŞ zaczyna
I sÂłoĂące grzeje jak zimÂą pierzyna
Dziewczyny chodzÂą w miniĂłwkach
A chÂłopacy za nimi na paluszkach
Na plaÂży tÂłoczno siĂŞ zrobiÂło
I od dzieci, i od dorosÂłych siĂŞ zaroiÂło
A we wrzeÂśniu znĂłw dni nadchodzÂą chÂłodne
I spodnie dla dziewczyn staÂły siĂŞ modne

[@Âżmijka]

[delfinka]

ÂŻegnajÂąc siĂŞ z matkÂą
Jak do Ciebie bĂŞdĂŞ pisaÂł
pochylony nad sobÂą w Âżalu.
Serce chÂłodne Âświeci jak krysztaÂł
i choĂŚ wczoraj siĂŞ z TobÂą rozstaÂłem,
jak Ci sÂłowo do dÂłoni podam
badaj¹cy uparcie ciemnoœÌ,
skoro mówisz: lekka jest m³odoœÌ
chociaÂż ognia bukiet nad ziemiÂą,
skoro mĂłwisz: ciaÂłem czÂłowieczym,
trzeba schodziĂŚ nisko, najniÂżej,
bo radosna w locie tym wiecznoœÌ
jest koÂłyskÂą zrodzonÂą na krzyÂżu.
Jak Ci sercem odpowiem jak ÂźrĂłdÂłem
wykuty gÂłosem Âśpiewnym,
kiedy t³um przera¿onych jaskó³ek
niosĂŞ po rĂŞce lewej,
jak mych ust niewyczutych graniem
mam zawoÂłaĂŚ bohaterski i bliski,
gdy po mej rĂŞce prawej
drÂży ojczyzny pogiĂŞta koÂłyska
i piosenka wieczorna leÂży
jak owocu zniszczone grono,
dalej niebo, dom mĂłj i ksiĂŞÂżyc
opuszczony jak Ty i m³odoœÌ.

[delfinka]

OdchodzĂŞ stÂąd nie raz,
w marzeĂą swych Âświat
i widzĂŞ rzeczy z przed kilku lat.
I widzĂŞ rzeczy caÂłkiem niedawne,
lecz nie dla wszystkich ludzi jawne.
I widzĂŞ nas, leÂżymy koÂło siebie
i nawet nie wiesz,
jak bardzo kocham ciebie.

[dorka699]

po pó³nocy
samotnoœÌ w domu
staje siĂŞ ciĂŞÂżka
i twarda
jak o³ów

uciekam
od skrzypienia pod³óg
szeptu Âścian
ruchliwych cieni
do bezpiecznego
skrawka Âświata
miĂŞdzy oknem
a firanami

noc
koÂłysze mnie
w usianych gwiazdami
aksamitnych ramionach
jasnymi skrzydÂłami
delikatnie otulajÂą
firany

szyba
chÂłodnymi palcami
dotyka mego czoÂła
gdy odliczajÂąc godziny
do Âświtu
na jej smutnej twarzy
malujĂŞ kwiaty

tylko ksiĂŞÂżyc
patrzy na mnie
zimno
krytycznie
z politowaniem kiwajÂąc
srebrnÂą gÂłowÂą

przecieÂż nie jestem wariatkÂą

chyba nigdy go o tym  nie przekonam
 Iwona (Alina) Szumiata

[dorka699]

MuszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z wÂłosami
Agnieszka Osiecka

MuszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z wÂłosami
muszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z oczami
bo tak mi jakoÂś ciemno
chociaÂż tak mocno czekamy
czy my siĂŞ kiedyÂś spotkamy
ja z tobÂą, a ty ze mnÂą.
Czarna woda miĂŞdzy nami i sokole oczy
czyÂśmy sobie winni sami
czy Âświat na zaskoczyÂł.


MuszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z listami,
muszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z myÂślami
bo tak mi jakoÂś ciemno
chociaÂż tak mocno czekamy
czy my siĂŞ kiedy spotkamy
ja z tobÂą, a ty ze mnÂą.
ÂŻywy ogieĂą miĂŞdzy nami
wielki poÂżar ziemi
czyÂśmy sobie winni sami
czyÂśmy wymyÂśleni?


MuszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z rankami
muszĂŞ coÂś zrobiĂŚ z nocami
bo tak mi jakoÂś ciemno
chociaÂż tak mocno czekamy
czy my siĂŞ kiedy spotkamy
ja z tobÂą, a ty ze mnÂą?
KÂłamstwa w nas jest coraz wiĂŞcej
rzadkoÂśmy weseli
czy nam kto zawiÂązaÂł rĂŞce
czyœmy nie doœÌ chcieli?

[dorka699]

Kto chce, bym go kochaÂła
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Kto chce, bym go kochaÂła
nie moÂże byĂŚ nigdy ponury
i musi potrafiÌ mnie unieœÌ
na rĂŞku wysoko do gĂłry.
Kto chce, bym go kochaÂła
musi umieĂŚ siedzieĂŚ na Âławce
i przyglÂądaĂŚ siĂŞ bacznie robakom
i kaÂżdej najmniejszej trawce.
I musi teÂż umieĂŚ ziewaĂŚ
kiedy pogrzeb przechodzi ulicÂą
gdy na procesjach tÂłumy
poboÂżne idÂą krzyczÂą.
Lecz musi byĂŚ za to wzruszony
gdy na przykÂład kukuÂłka kuka
lub gdy dziĂŞcioÂł kuje zawziĂŞcie
w srebrzystÂą powÂłokĂŞ buka.
Musi umieĂŚ pieska pogÂłaskaĂŚ
i mnie musi umieĂŚ pieÂściĂŚ
i ÂśmiaĂŚ siĂŞ, i na dnie siebie
ÂżyĂŚ sÂłodkim snem bez treÂści
i nie wiedzieĂŚ nic, jak ja nie wiem
i milczeĂŚ w rozkosznej ciemnoÂści
i byĂŚ daleki od dobra
i rĂłwnie daleki od zÂłoÂści.

[dorka699]

ProÂśba o wyspy szczĂŞÂśliwe

A Ty mnie na wyspy szczĂŞÂśliwe zawieÂź,
wiatrem Âłagodnym wÂłosy jak kwiat rozwiej, zacaÂłuj,
ty mnie ukoÂłysz i uÂśpij, snem muzykalnym zasyp, otumaĂą,
we Âśnie na wyspach szczĂŞÂśliwych nie przebudÂź ze snu.

Pokaz mi wody ogromne i wody ciche,
Rozmowy gwiazd na ga³êziach pozwól mi s³yszeÌ zielonych,
DuÂżo motyli mi pokaÂż, serca motyli przybliÂż i przytul.
MyÂśli spokojne wodami pochyl miÂłoÂściÂą.
Konstanty Ildefons GaÂłczyĂąski

[dorka699]

Poezja > Phil Bosmans > …ÂŻycie potrafi byĂŚ ciĂŞÂżkie, okrutnie ciĂŞÂżkie.

…ÂŻycie potrafi byĂŚ ciĂŞÂżkie, okrutnie ciĂŞÂżkie.


ÂŻycie potrafi byĂŚ ciĂŞÂżkie, okrutnie ciĂŞÂżkie.
BywajÂą chwile, kiedy czujesz to
w najg³êbszych pok³adach swojej duszy.
W takich bolesnych momentach
kaÂżdy czÂłowiek szuka pocieszenia.
Bez wsparcia i pociechy ÂżyĂŚ niepodobna.
Nie znajdziesz ich jednak ani w alkoholu,
ani w tabletce usypiajÂącej, ani w strzykawce.
One otumaniajÂą CiĂŞ tylko,
by zaraz potem wtrÂąciĂŚ w jeszcze ciemniejszÂą otchÂłaĂą.
Pociecha jest jak balsam na g³êbok¹ ranê,
jak oaza w bezbrzeÂżnej pustyni
i jak chÂłodna dÂłoĂą na Twojej rozpalonej skroni.
Pociecha jest jak przyjazna twarz w pobliÂżu,
obecnoœÌ kogoœ, kto rozumie Twoje ³zy,
przysÂłuchuje siĂŞ Twojemu utrudzonemu sercu,
a w smutku i nieszczĂŞÂściu pozostaje przy Tobie
i pomaga zobaczyĂŚ ÂświatÂło gwiazd.

[dorka699]

Poezja > Phil Bosmans > …SÂłoĂące jest dla wielu ludzi

…SÂłoĂące jest dla wielu ludzi


SÂłoĂące jest dla wielu ludzi
czymÂś najzwyczajniejszym na Âświecie.
A przecieÂż czyni ono cuda kaÂżdego dnia.
KaÂżdego poranka zapala ÂświatÂło.
ÂżyczÂąc szczĂŞÂśliwego, dobrego dnia.
Budzi wiosnĂŞ.
Z drzew wydobywa zieleĂą
i nakrapia barw¹ kwiaty na ³¹ce.
Bez sÂłoĂąca wszystko staje siĂŞ ponure i zimne.
Wraz z nim nabiera barw i ciepÂła.
Tak samo jest z miÂłoÂściÂą.
Gdy w moim ¿yciu budzi siê mi³oœÌ,
robi siĂŞ jasno i ciepÂło,
i wszyscy czujÂą siĂŞ dobrze.
Gdy mi³oœÌ w ¿yciu zamiera,
pojawiajÂą siĂŞ smutne, ponure cienie.
CiemnoœÌ i zi¹b.
Mi³oœÌ jest jak s³oùce.
Ten, ktĂłrym zawÂładnĂŞÂła, moÂże zrezygnowaĂŚ z wielu spraw.
Komu jej brakuje, temu brakuje wszystkiego.