Nie mogÂłam zasn¹Ì, ponownie wstaÂłam, w³¹czyÂłam procesor czekajÂąc chwilĂŞ, kiedy ÂświatÂło monitora rozpÂłynie siĂŞ po najskrytszych zakamarkach pokoju. OdwiedziÂłam znane mi stronki, w³¹cznie z tÂą, na ktĂłrej zostawiÂłam czêœÌ swojego serducha.
Po dzisiejszej jego lekturze odniosÂłam wraÂżenie, Âże jest juÂż mnie tam coraz mniej...
ZwalczyÂłam skutecznie uzaleÂżnienie od czatu, zejÂście z forum uÂłatwiÂła mi sytuacja. Teraz pomieszkujĂŞ jedynie na blogu, stronkach www, nad ktĂłrymi pracujĂŞ i tutaj. WÂłaÂściwie urzÂądzam na nowo swĂłj Internetowy Âświatek, coraz bardziej zakrojony indywidualnymi zajĂŞciami. Zastanawiam siĂŞ czasem, czy miaÂło jakikolwiek sens otwieranie swych drzwi osobom, ktĂłre nie wiedzÂą do czego sÂłuÂży wycieraczka le¿¹ca przed nimi. PrĂłbujÂąc zasn¹Ì, myÂślaÂłam o przyjaÂźniach b³êdnie noszÂących to miano, o tych z grzecznoÂści i z braku umiejĂŞtnoÂści wykrzyczenia  "NIE". O przyjaÂźniach, ktĂłre po latach pozwalajÂą mi skorzystaĂŚ ze znajomego przycisku dzwonka i zasi¹œÌ nad starym porcelanowym kubkiem, by dÂłoĂąmi oplĂłtÂłszy jego powierzchniĂŞ, ponownie rozgrzaĂŚ wspĂłlnÂą historiĂŞ. MyÂślaÂłam o przyjacielu, ktĂłrego straciÂłam... SÂądziÂłam, Âże i dla niego przygotujĂŞ kubek do bajdurzenia o przeszÂłoÂści. Z wiekiem zmniejsza siĂŞ krÂąg naszych znajomych, podwyÂższamy poprzeczkĂŞ swoich wymagaĂą, czasami odnajdujemy je dopiero w Âłazience, stajÂąc przed wÂłasnym lustrem...

     NatÂłok k³êbiÂących siĂŞ myÂśli, znĂłw nie pozwoliÂł mi zmruÂżyĂŚ oczu. Wszelkie problemy caÂłego dzisiejszego dnia, bezskutecznie prĂłbowaÂłam ukryĂŚ pod ciĂŞÂżkimi, zmĂŞczonymi nim powiekami. MiaÂłam wraÂżenie, Âże wszystkie one, jeszcze intensywniej zaczĂŞÂły siĂŞ mnoÂżyĂŚ, uderzaĂŚ we mnie ze zdwojonÂą si³¹. Podobno g³êboki, zdrowy sen, jest najlepszym lekarstwem na smuteczki... Czasem jednak, to co oczywiste, najprostsze, najbanalniejsze, wydaje siĂŞ nam rzeczÂą najtrudniejszÂą do zdobycia, wrĂŞcz nieosiÂągalnÂą. Zakup szybkich i skutecznych specyfikĂłw, umoÂżliwiajÂących zasypianie, zapewnia nam tylko wÂłaÂściwa recepta, nie mam jej w posiadaniu, znalazÂłam wiĂŞc inny, wÂłaÂściwie o wiele milszy sposĂłb... ZaparzyÂłam kawĂŞ w swojej ulubionej, malutkiej filiÂżance, jej cudowny aromat, odpowiednio palonych, brÂązowych ziarenek, zacz¹³ wolniutko, spowijaĂŚ zarzucone kredkami biurko. PoruszyÂłam tym zapachem zaspanego Ramzes - Bastet, ktĂłry po leniwym przeciÂągniĂŞciu swego arystokratycznego, dachowego futra, spojrzaÂł beznamiĂŞtnie na moje poczynania, po czym ponownie zwin¹³ siĂŞ w niewinnie wyglÂądajÂący k³êbek, by powrĂłciĂŚ do przerwanego snu. ZapaliÂłam Âświece, waniliowe kadzideÂłko, pozwoliÂłam by ciszĂŞ wypeÂłniaÂł Kurt Cobain, i jedynie przerywany, delikatny stukot w oporne, niewyrobione jeszcze klawisze, zak³óca teraz mojÂą sielskÂą idyllĂŞ. MyÂślĂŞ, Âże swoje nocne smĂŞtania, wÂłaÂśnie takÂą muzykÂą pog³êbiam, dobrze mi z niÂą, nie chcĂŞ wcale tego zmieniaĂŚ. Opatulona w swĂłj ulubiony pledzik, z drucianymi okularami zsuniĂŞtymi na czubek nosa, zag³êbiam siĂŞ w niÂą coraz bardziej. Podkarmiam bÂłogie lenistwo... Czasami jedynie z niepokojem spoglÂądam na nieprzekupne wskazĂłwki zegara, skutecznie skracajÂącego mĂłj czas, jakbym obawiaÂła siĂŞ, Âże nie zd¹¿ê skryĂŚ siĂŞ za ciemnÂą roletÂą, przed promieniami wstajÂącego z wolna, kolejnego dnia... Jeszcze mam czas, by troszeczkĂŞ Wam tutaj posmĂŞciĂŚ...

    Ponownie wrĂłciÂłam do tego wÂątku, nie mogÂąc zasn¹Ì. Sposoby naturalne nie daÂły Âżadnego rezultatu, tak wiĂŞc z filiÂżankÂą gorÂącej kawy zasiadÂłam przed komputem liczÂąc na to, Âże natrĂŞtny komar zrezygnuje dziÂś z posiÂłku. JeÂżeli w wÂątku tym siĂŞ pojawiam, znaczy to bez wÂątpienia, Âże musi byĂŚ Âźle! Wszystko zapĂŞtla siĂŞ wokó³ mnie, czekajÂąc na ostateczne ciĂŞcie z mej strony. Nie wiem jaka podj¹Ì decyzjĂŞ, nie wiem dokÂąd pĂłjœÌ. CzujĂŞ siĂŞ tak, jakby ktoÂś odebraÂł mi wszystko co dotychczas stanowiÂło dla mnie istotnÂą wartoœÌ. StaÂło siĂŞ to wczeÂśniej, jednak dopiero dziÂś potrafiĂŞ uczucia swe nazwaĂŚ mimo, Âże sÂą one wyjÂątkowo bolesne.
    Powinnam waln¹Ì piĂŞÂściÂą w ÂścianĂŞ i powiedzieĂŚ nie pĂŞkaj, jutro tez jest dzieĂą, uÂłoÂżysz sobie Âżycie i bĂŞdziesz siĂŞ z tego ÂśmiaÂła. Powinnam, powinnam, powinnam...jest tak wiele rzeczy, ktĂłre powinnam byÂła wczeÂśniej zrobiĂŚ...

   JuÂż nie smĂŞcĂŞ tyle co kiedyÂś... stajĂŞ na nogi. Nowy dom i jego urzadzanie zabiera mi wiele czasu, praca i zwiazane z niÂą nowe wyzwania sprawiajÂą, Âże zaczeÂłam ÂżyĂŚ na nowo... Wolna, niezaleÂżna... inna, bardziej jadowita Âżmijka wraca do sieci... :-*  :-* :-*

Bardzo siĂŞ ciesze Âże u Ciebie ÂŻmijko wszystko wraca do normy ,jeszcze bardziej jestem rada Âże wracasz na forum troszke tu smutno samej bez Ciebie.
A nocne smĂŞcenie czasem jest potrzebne kaÂżdemu

    Masz racjĂŞ Dorko, nocne smĂŞcenie potrzebne jest kaÂżdemu, mamy okazjĂŞ popracowaĂŚ nad sobÂą, nad wszystkim co nas otacza... to dobra chwila na analizĂŞ wÂłasnego postĂŞpowania.
    DziĂŞkujĂŞ za przywitanie Herkulesie :)
    PragnĂŞ podziĂŞkowaĂŚ wszystkim tym, ktĂłrzy mnie wspierali, trwali przy mnie na dobre i zÂłe...  :-*

Pozdrawiam wszystkie nocne duszki i ciebie ÂŻmijko ;) ÂŻyczĂŞ wiele radoÂści  :-* ALICJA

    DziĂŞkujĂŞ droga Alicjo, Âże jesteÂś z nami :) Tobie rĂłwnieÂż ÂżyczĂŞ wielu radoÂści :-*