Wiele lat temu, w trakcie trwajÂącej lekcji na temat skutkĂłw dziaÂłania bomby atomowej, zapytaÂłam nauczycielkĂŞ gdzie w razie jej wybuchu naleÂży siĂŞ ukryĂŚ, skoro w pobliÂżu domu nie ma Âżadnego schronu? Ta odpowiedziaÂła po chwili namysÂłu, Âże powinniÂśmy przygotowaĂŚ biaÂłe przeÂścieradÂła, owin¹Ì siĂŞ w nie, i poÂłoÂżyĂŚ pod oknem...
Minê³o kilka lat nim w pe³ni zrozumia³am znaczenie jej s³ów. Czy dziœ umia³abym zawin¹Ì swoje cia³o w przeœcierad³o i po³o¿yÌ siê pod oknem? Nauczono mnie wielu rzeczy, jednak nikt nie uczy³ mnie sztuki umierania. Zapytani jak chcielibyœmy, by œmierÌ nasza wygl¹da³a, odpowiadamy przewa¿nie, ¿e powinna byÌ nag³a, bez bólu, cierpienia, najlepiej w trakcie snu, bez negocjowania kiedy ma to nast¹piÌ. Jednak gdy stajemy w obliczu realnego zagro¿enia ¿ycia, œmiertelnej choroby, zaskoczeni, ¿e to w³aœnie nam sie przytrafia, ¿e to w³aœnie teraz nastêpuje, czêsto nie potrafimy sobie z tym poradziÌ.

   SpoglÂądam na ten watek i potwierdzam siĂŞ w przekonaniu, Âże sztuka umierania nadal jest tematem tabu...

To jest bardzo smutny temat, ludzie uciekajÂą od niego bo siĂŞ bojÂą Âśmierci. MyÂślĂŞ, Âże wielu wierzy, Âże to ich nie dotyczy. ÂŚmierĂŚ to nie jest Game over w komputerze, ona dzieje sie naprawdĂŞ!