Kiedy witaÂłem siĂŞ z uczestnikami tego forum, obiecaÂłem, Âże postaram siĂŞ wnieœÌ na to forum trochĂŞ humoru i optymizmu. Dzisiaj powstaje nowy dziaÂł, gdzie bĂŞdziemy zamieszczaĂŚ ciekawostki, przeczytane lub teÂż z wÂłasnego Âżycia. Postaram siĂŞ tutaj regularnie opisywaĂŚ ciekawostki lub anegdotki. Zapraszam teÂż innych uczestnikĂłw, do pisania o ciekawych i wesoÂłych wydarzeniach. 

Albert Einstein, poproszony o opisanie radia, odpowiedziaÂł:
- Widzicie, telegraf jest rodzajem bardzo, bardzo d³ugiego kota. Naciskacie jego ogon w Nowym Jorku, a jego g³owa miauczy w Los Angeles. Rozumiecie? I radio dzia³a na tej samej zasadzie: wysy³acie sygna³y st¹d, a odbieraj¹ je tam. Jedyn¹ ró¿nic¹ jest to, ¿e nie ma kota.

 — Albert Einstein

W poczÂątkach naukowej kariery Alberta Einsteina pewien dziennikarz spytaÂł paniÂą Einstein, co myÂśli o swoim mĂŞÂżu.
- Mój m¹¿ to geniusz! On umie robiÌ absolutnie wszystko, z wyj¹tkiem pieniêdzy.

 — Albert Einstein

Lady Nancy Astor: Winston, gdybyÂś byÂł moim mĂŞÂżem, to zatruÂłabym TwojÂą herbatĂŞ.
Winston Churchill: Nancy, gdybyÂś byÂła mojÂą ÂżonÂą, to bym jÂą wypiÂł.

 — Winston Churchill

W Weimarze spotkali siê na w¹skiej œcie¿ce w parku Goethe i pewien krytyk literacki. Zobaczywszy Goethego, krytyk warkn¹³:
- Nie ustĂŞpujĂŞ drogi durniom.
- A ja tak - odpowiedziaÂł Goethe i zszedÂł na bok.

 — Johann Wolfgang Goethe

Kiedyœ, w czasie rozmowy o osi¹gniêciach wspó³czesnej techniki, George Bernard Shaw powiedzia³:
- Teraz, gdy juÂż nauczyliÂśmy siĂŞ lataĂŚ w powietrzu jak ptaki, pÂływaĂŚ pod wodÂą jak ryby, brakuje nam tylko jednego: nauczyĂŚ siĂŞ ÂżyĂŚ na ziemi jak ludzie.

 — George Bernard Shaw

KtoÂś zapytaÂł Lichtenberga:
- Czy móg³by mi pan wyjaœniÌ ró¿nicê miêdzy czasem a wiecznoœci¹?
- Niestety, to niemo¿liwe. Wprawdzie ja mam doœÌ czasu na wyjaœnienie, ale panu nie starczy³oby wiecznoœci na zrozumienie.

 — Georg Christoph Lichtenberg

Aktor Max von Sydow zapytany w rozmowie przez GraÂżynĂŞ TorbickÂą, co uwaÂża za najwiĂŞksze osiÂągniĂŞcie naszej cywilizacji, odpowiedziaÂł: - To, Âże jeszcze istnieje.

 — Max von Sydow

Napoleon, bêd¹c w swoim namiocie, podczas jednej z bitew, zwo³a³, co by³o normalne, naradê przed walk¹. W trakcie rozmowy Napoleon chcia³ siêgn¹Ì po mapê, która le¿a³a na szafie, jednak¿e nie by³ zbyt wysoki, wiêc mia³ z tym problemy. W tym momencie odezwa³ siê g³os jednego z jego oficerów - "Panie, pozwól mi sobie pomóc, jestem wiêkszy" na co Napoleon odpowiedzia³ mu - "Nie wiêkszy, lecz wy¿szy" i pozwoli³ siê wyrêczyÌ.

 — Napoleon Bonaparte

Do Balzaka przyszed³ rzemieœlnik i za¿¹da³ zap³aty za wykonan¹ pracê. Balzac wyjaœni³, ¿e nie ma teraz pieniêdzy i poprosi³ go, ¿eby przyszed³ kiedy indziej. Rzemieœlnik siê zdenerwowa³ i zacz¹³ krzyczeÌ:
- Kiedy przychodzĂŞ po pieniÂądze, to pana nigdy nie ma w domu, a gdy nareszcie pana zastaÂłem, to pan nie ma pieniĂŞdzy!
- To zupeÂłnie zrozumiaÂłe - powiedziaÂł Balzac. - Gdybym miaÂł pieniÂądze, to bym nie siedziaÂł w domu.

SÂłynny wÂłoski tenor Enrico Caruso (1873 - 1921) jechaÂł pociÂągiem na wystĂŞpy zagraniczne.
Nagle do przedziaÂłu wpadÂł zdyszany krawiec teatralny. WrĂŞczyÂł artyÂście pokaÂźny pakunek i rzekÂł:
- To korona, ktĂłrÂą zapomniaÂłem wÂłoÂżyĂŚ do innych rekwizytĂłw!
Na granicy do przedziaÂłu wszedÂł celnik i pyta artystĂŞ:
- Czy jest coÂś do oclenia?
- Nie.
Celnik spoglÂąda podejrzliwie na Âśpiewaka i zaczyna sprawdzaĂŚ jego bagaÂże.
Na widok mieniÂącej siĂŞ bogactwem korony celnik zaniemĂłwiÂł, a po chwili rzekÂł nieÂśmiaÂło:
- Proszê mi wybaczyÌ, Wasza WysokoœÌ. Nie pozna³em...


Do lekarza zgÂłosiÂła siĂŞ Olga BoznaĂąska, narzekajÂąc na silny rozstrĂłj nerwowy.
Lekarz zaleciÂł jej dietĂŞ, unikanie podniet, picia alkoholu i palenia.
- Ponadto niech siĂŞ pani trzyma z daleka od osĂłb, ktĂłre dziaÂłajÂą pani na nerwy,
i proszĂŞ siĂŞ zgÂłosiĂŚ za dwa tygodnie.
Min¹³ miesi¹c, a artystka siê nie zg³osi³a. Lekarz spotyka j¹ przypadkowo
i pyta:
- Dlaczego pani nie przyszÂła?
- MiaÂłam siĂŞ trzymaĂŚ z daleka od ludzi, ktĂłrzy dziaÂłajÂą mi na nerwy...

Któregoœ wieczoru Bernard Show przyszed³ do teatru trochê spóŸniony,
juÂż po rozpoczĂŞciu spektaklu.
Poproszono go, by skierowa³ siê do swojej lo¿y i cicho zaj¹³ miejsce.
- A co, widzowie juÂż ÂśpiÂą? - zapytaÂł Show.


Kiedyœ, w czasie rozmowy o osi¹gniêciach wspó³czesnej techniki,
Bernard Show powiedziaÂł:
- Teraz, gdy juÂż nauczyliÂśmy siĂŞ lataĂŚ w powietrzu jak ptaki,
pÂływaĂŚ pod wodÂą jak ryby, brakuje nam tylko jednego:
nauczyĂŚ siĂŞ ÂżyĂŚ na ziemi jak ludzie.

Król Fryderyk II pewnego razu zaproponowa³ Voltaire'owi przeja¿d¿kê ³ódk¹.
Pisarz zgodzi³ siê chêtnie, ale gdy zobaczy³, ¿e ³ódka przecieka,
szybko z niej wyskoczyÂł.
- AleÂż pan siĂŞ boi o swoje Âżycie - zaÂśmiaÂł siĂŞ krĂłl - a ja siĂŞ nie bojĂŞ.
- To zrozumiaÂłe - odpowiedziaÂł Voltaire.
- Teraz na Âświecie krĂłlĂłw duÂżo, a Voltaire jest tylko jeden.

MichaÂł AnioÂł przedstawiÂł Cosimo Medici jako pieknego mezczyzne, chociaz ten w rzeczywistosci byÂł garbaty.
- Kto bedzie o tym wiedziaÂł za 500 lat? - wytÂłumaczyÂł zdumionym rodakom.

Pewien milioner kupiÂł od Turnera obraz. WkrĂłtce dowiedziaÂł sie, ze obraz, za ktĂłry zapÂłaciÂł 100 funtĂłw, Turner malowaÂł tylko dwie godziny. Milioner sie zdenerwowaÂł i wniĂłsÂł do sadu sprawe o oszustwo. Sedzia zapytaÂł malarza:
- Niech pan powie, jak dÂługo pracowaÂł pan nad tym obrazem?
- CaÂłe zycie i dwie godziny - odpowiedziaÂł Turner.

Pewien bankier poprosiÂł Verneta o jakis rysunek. Malarz przez piec minut zrobiÂł niewielki rysunek i powiedziaÂł:
- To bedzie kosztowac 1000 frankĂłw.
- Jak to, 1000 frankĂłw za rysunek, na ktĂłry straciÂł pan tylko piec minut?!
- Tak - odpowiedziaÂł Vernet - ale ja straciÂłem 30 lat zycia, zeby nauczyc sie robic takie rysunki w ciagu pieciu minut.

Kiedys do pracowni Norwida zaszedÂł znajomy ziemianin. Gospodarz przyjaÂł go w brudnym fartuchu i z paleta w rece. Ziemianin
popatrzy³ na gospodarza i na obrazy wiszace na scianach, po czym ze wspó³czuciem zapyta³:
- A wiec pan musi wszystko namalowac samemu?
- Niestety, nie mam lokaja - odpowiedziaÂł Norwid.

Do Juliusza Kossaka przyszedÂł znajomy i zaczaÂł opowiadac o swoim psie:
- Jesli kaze mu zjesc jabÂłko, to on je zje, chociaz nie lubi jabÂłek. A gdy poÂłoze przed nim kawaÂłek miesa i powiem: "nie
rusz", to on go nie zje, nawet gdy jest bardzo gÂłodny.
- Zawsze uwazaÂłem, ze psy to madre zwierzeta - powiedziaÂł Kossak - ale teraz widze, ze sa tak samo gÂłupie jak ludzie.

Amerykanskiego malarza, Jamesa Whistlera, zapytano kiedys, czy to prawda, ze zna osobiscie angielskiego krĂłla.
- Skad wam to przyszÂło do gÂłowy? - zdziwiÂł sie malarz.
- Sam krĂłl o tym mĂłwiÂł...
- KrĂłl sie tylko tak chwali - odpowiedziaÂł Whistler.

Do Edgara Degasa zwrĂłciÂł sie pewien czÂłowiek:
- Prosze mi wybaczyc, ale panska twarz wydaje mi sie znajoma.
MusiaÂłem ja widziec juz w innym miejscu.
- Niemozliwe - odpowiedziaÂł Degas - swoja twarz nosze zawsze na tym samym miejscu.

Kiedy Degas byÂł juz znanym malarzem, do jego pracowni przyszedÂł jeden z miÂłosnikĂłw jego talentu. Nie zobaczywszy na scianie ani jednego obrazu mistrza, zapytaÂł:
- Dlaczego nie powiesi pan na scianie ktĂłrejs ze swoich prac?
- MĂłj przyjacielu - odpowiedziaÂł Degas - nie stac mnie na kupno takich drogich obrazĂłw.

Pewnego razu CĂŠzanne nocowaÂł w maÂłym hoteliku. Na drugi dzien wÂłasciciel hotelu zapytaÂł:
- Jak sie panu spa³o? Mysle, ze niezbyt dobrze, bo materac na panskim ³ózku jest dosyc twardy.
- Ma pan racje - odpowiedzia³ artysta - ale wstawa³em w nocy pare razy z ³ózka, zeby troche odpoczac.

MÂłody malarz skarzyÂł sie Janowi Matejce:
- Maluje obraz dwa dni, a potem czekam dwa lata, zeby go ktos kupiÂł.
Matejko sie usmiechnaÂł i powiedziaÂł:
- MÂłody przyjacielu, nie trzeba sie tak spieszyc. Jesli bedzie pan malowac obraz dwa lata,
to go pan sprzeda w ciagu dwĂłch dni.

JĂłzef CheÂłmonski spotkaÂł kiedys znajomego, ktĂłry na powitanie wykrzyknaÂł:
- Jak cudownie, ze od samego rana spotykam takiego wspaniaÂłego czÂłowieka, jak pan!
- Ma pan wiecej szczescia ode mnie - odpowiedziaÂł malarz.

Do pracowni Pabla Picassa wszed³ kiedys nowy listonosz. Odda³ malarzowi list, rozejrza³ sie wokó³ i powiedzia³:
- Zdolnego ma pan synka...
- Dlaczego pan tak mysli? - zapytaÂł Picasso.
- Przeciez widze - tyle tu rysunkĂłw.

Pewien dziennikarz zapytaÂł Picassa:
- KtĂłrego z wielkich malarzy przeszÂłosci ceni pan najbardziej?
- Rubensa.
- Dlaczego?
- Dlatego, ze z dwĂłch tysiecy jego obrazĂłw do naszych czasĂłw przetrwaÂło okoÂło czterech tysiecy.

Pablo Picasso zaproponowaÂł przyjacielowi, ze namaluje jego portret.
Ten zgodziÂł sie chetnie, ale nie zdazyÂł jeszcze dobrze usiasc w fotelu, gdy Picasso wykrzyknaÂł:
- Gotowe!
- Tak szybko? Przeciez nie mineÂło jeszcze piec minut! - zdziwiÂł sie przyjaciel.
- Chyba zapomniaÂłes, ze znam cie juz prawie czterdziesci lat - odpowiedziaÂł Picasso.

W obecnosci Picassa rozmawiano o wspó³czesnej m³odziezy.
- To prawda - powiedzia³ Picasso - ze wspó³czesna m³odziez jest okropna, ale najgorsze jest to,
ze my juz do niej nie nalezymy.

Pierwsze koncerty Haendla w Londynie nie cieszy³y sie powodzeniem, co bardzo niepokoi³o przyjació³ kompozytora.
Haendel ich uspokajaÂł:
- Nie martwcie sie! W pustej sali muzyka brzmi lepiej.

Gdy Janowi Sebastianowi Bachowi zmarÂła zona, ten zalaÂł sie Âłzami, zakryÂł twarz dÂłonmi i usiadÂł niezdolny do niczego.
Wkrótce przyby³ jeden z przyjació³ i obieca³ zajac sie pogrzebem, potrzebowa³ jednak na to pieniedzy.
Bach jak zwykle powiedziaÂł:
- ZwrĂłc sie z tym do mojej zony.

Pewien mÂłody czÂłowiek chciaÂł zostac uczniem Beethovena. Gdy odegraÂł przed mistrzem wybrany utwĂłr fortepianowy,
ten orzekÂł:
- Musi pan jeszcze dÂługo grac na fortepianie, zanim pan zauwazy, ze nic nie umie.

Brahms wstapiÂł do winiarni na lampke renskiego i zajmujac miejsce przy stoliku, usiadÂł na kapeluszu jednego z gosci.
Na zwrĂłcona sobie uwage, odrzekÂł:
- A co? Czy pan juz wychodzi?

Max Bruch pewnego razu zagraÂł Brahmsowi swĂłj najnowszy utwĂłr. Gdy skonczyÂł, czekaÂł w napieciu na opinie Brahmsa, ktĂłry po chwili milczenia powiedziaÂł:
- Powiedz no mi pan, skad pan ma ten piekny papier nutowy?

Do Rossiniego zgÂłosiÂł sie kiedys pewien mÂłodzieniec z dwoma grubymi foliaÂłami pod pacha i powiedziaÂł:
- Dyrektor orkiestry obiecaÂł zagrac jedna z moich dwĂłch symfonii.
ChciaÂłbym przegrac je mistrzowi i dowiedziec sie, ktĂłra jest lepsza.
MÂłodzieniec zasiadÂł do fortepianu, a Rossini obok niego. Po kilkunastu taktach Rossini wstaje, zamyka zeszyt i klepie twĂłrce po ramieniu:
- Ta druga, chÂłopcze, ta druga!

Po obejrzeniu sztuki w prowincjonalnym miasteczku Laurence Oliver zapyta³ m³odego aktora, graj¹cego g³ówn¹ rolê:
- Czy w przyszÂłoÂści zamierza pan zostaĂŚ zawodowym aktorem?
- Nie, mistrzu.
- DziĂŞkujĂŞ! Swymi sÂłowami sprawiÂł mi pan wielkÂą ulgĂŞ!