Nie wszyscy chyba wierzÂą we wÂłasnÂą "si³ê sprawczÂą"... WiĂŞkszoœÌ tzw. problemĂłw Âżyciowych wynika z braku wiary we wÂłasne siÂły i moÂżliwoÂści . To co robiĂŞ teraz to mĂłj Âświadomy wybĂłr i efekt Âświadomej pracy nad sobÂą. Dla niektĂłrych osĂłb powiedzenie "mĂłwisz i masz" jest tylko sloganem, ale nie zdajÂą sobie sprawy Âże podÂświadomie w ten sposĂłb programujÂą swojÂą podÂświadomoœÌ. PodÂświadomoœÌ to potĂŞga i tego chyba nie powinienem tÂłumaczyĂŚ... a jeÂżeli caÂły czas programuje siĂŞ jÂą zwrotami typu: "to siĂŞ nigdy nie uda", "to nie dla mnie", "to niemoÂżliwe"... itd. to nie ma siĂŞ co póŸniej dziwiĂŚ efektom. Nie wolno siĂŞ baĂŚ marzeĂą i ich w jakokolwiek sposĂłb ograniczaĂŚ . To co siĂŞ dzieje z Âżyciem to w efekcie nastĂŞpstwo naszych dziaÂłaĂą... nie Âżyjemy na pustyni wiĂŞc kaÂżda nawet najbardziej zwyczajna czynnoœÌ moÂże mieĂŚ wpÂływ na los. W tym miejscu wypadaÂłoby przypomnieĂŚ "efekt motyla". KaÂżda negatywna sytuacja z przeszÂłoÂści po przeanalizowaniu okazuje siĂŞ byĂŚ "troszeczkĂŞ" dziwnÂą sytuacjÂą... ale oczywiÂście z perspektywy czasu - bo w danej chwili wydawaÂło siĂŞ byĂŚ moÂże Âże tak jest najlepiej... i Âże tyle wystarczy. I tutaj wÂłaÂśnie tkwi b³¹d. Na wszystko jest wÂłaÂściwe miejsce i czas - pewnych procesĂłw nie moÂżemy zmieniĂŚ ale moÂżemy je zapoczÂątkowaĂŚ . A najlepszym znanym sposobem sÂą marzenia... teraz modne jest okreÂślenie "wizualizacje", ale ja nie jestem trendy wiĂŞc marzĂŞ a nie wizualizujĂŞ. W koĂącu chyba nazwa nie jest najwaÂżniejsza. WaÂżne jest to co chcemy osiÂągn¹Ì . "Co zasiejesz to zbierzesz"... pamiĂŞtajmy o tym... JeÂśli nasze marzenia ograniczajÂą wzorce z dzieciĂąstwa, szkoÂły, z Âżycia trzeba to zmieniĂŚ - trwanie w stereotypach (a szczegĂłlnie tych zÂłych) nie jest najlepszÂą receptÂą na szczĂŞÂśliwe Âżycie, a sÂądzĂŞ Âże procent masochistĂłw w spoÂłeczeĂąstwie jest znikomy...  ;). MyÂślĂŞ Âże tyle powinno wystarczyĂŚ na poczÂątek... dalsze wÂątki rozwinÂą temat i byĂŚ moÂże rozwiejÂą wÂątpliwoÂści... bo wiem Âże ta droga nie jest Âłatwa... Indrasil

PS: liczĂŞ na dyskusjĂŞ...  ;)

    Moje skrzydÂła czĂŞsto opadajÂą Indrasilu, zdarza siĂŞ rĂłwnieÂż, Âże  powÂątpiewam jakoby moje sÂłowa (myÂśli) miaÂły moc sprawczÂą. MoÂże nie ma we mnie wtedy wystarczajÂącej iloÂści siÂł, by zostaÂły one wsparte konkretnÂą realizacjÂą. PotrzebujĂŞ motywacji by pragn¹Ì... Co jednak gdy siÂły napĂŞdowej brakuje? W trudnych, czĂŞsto nawet traumatycznych sytuacjach, nasze organizmy potrafiÂą siĂŞ zmobilizowaĂŚ w walce z przeciwnoÂściami, jednak dÂłuÂższe utrzymanie takiego stanu jest przewaÂżnie nieosiÂągalne. W Âżyciu szukam wyzwaĂą, pragnĂŞ poznawaĂŚ "nowe". Jeszcze niedawno nie wiedziaÂłam co to hosting, HTML... DziÂś marzĂŞ o grafice rastrowej i wÂłasnych animacjach, mimo swojego wieku nie chcĂŞ sie poddaĂŚ, pragnĂŞ w programie komputerowym dostrzec pÂłaszczyznĂŞ podobrazia i maksymalnie wykorzystaĂŚ kaÂżdy jego fragment, zanim naÂło¿ê naĂą werniks. To jest jednak jedynie narzĂŞdzie, nim Âłatwiej wÂładaĂŚ niÂż wÂłasnym umysÂłem.
    Pewnej kobiecie usuniĂŞto zÂłoÂśliwy guz, walczÂąc z rakiem (robalem), poddaÂła sie miĂŞdzy innymi terapii zwanej wizualizacjÂą. Jednym z zadaĂą byÂła projekcja jej wÂłasnej walki za pomocÂą dowolnie wybranej techniki plastycznej. RysowaÂła scenki, na ktĂłrych uzbrojone w ostrza leukocyty, wiĂŞziÂły robala nie pozwalajÂąc mu wydostaĂŚ siĂŞ na zewnÂątrz (przerzuty). ZakuwaÂła go w przeró¿ne kajdany, osadzaÂła w metalowej klatce, drĂŞczyÂła go na wszelkie sposoby, jednak obleÂśny robal z wciÂśniĂŞtÂą w usta cieniutkÂą rureczkÂą, przez ktĂłrÂą dokarmiaÂła go Taxolem, byÂł najbardziej przekonujÂący. RysunkĂłw byÂły dziesiÂątki... Jednak w gÂłowie tej kobiety rak nadal tkwiÂł... ByÂł na kaÂżdym jej rysunku. Natomiast inna osoba w tej grupie, przygotowaÂła jeden tylko rysunek. Na bardzo skromnej kartce w pospiechu wyrwanej z zeszytu w kratkĂŞ, w naroÂżniku widniaÂł maÂły ludzik z dziurkÂą w brzuchu... Autorka opisaÂła go mniej wiĂŞcej w ten sposĂłb: Ten ludzik to ja, a ta dziurka to miejsce po raku, ktĂłrego ze mnie juÂż wyrzucono, Teraz jedynie podajÂą mi chemioterapiĂŞ, by dziurka Âładnie sie zabliÂźniÂła. Dwie ró¿ne kobiety dwa raki, dwie wizualizacje (marzenia)... Obie pragnĂŞÂły osiÂągn¹Ì to samo, jednak kaÂżda uwieczniÂła inne miejsce d¹¿¹c do tego samego celu. KaÂżda z nich szÂła wÂłasnÂą  drogÂą do zdrowienia. Nasz umysÂł jest wyjÂątkowo skomplikowanym narzĂŞdziem, bazujÂącym czĂŞsto na wzorcach z dzieciĂąstwa. RzeczywiÂście moÂżemy w sposĂłb nieÂświadomy jedynie kopiowaĂŚ misternie utkane jego sploty, podobnie jak ta kobieta, ktĂłra wiecznie bĂŞdzie walczyĂŚ z robalem...

Masz racje,
Mamy to na co zaslugujemy.
Ale to na co zaslugujemy we wlasnym mniemaniu.
Sami stawiamy sobie ograniczenia, tak wiec tylko sami mozemy je usunac.
A na pewno warto ;-)

Ciekawa rzecza jest tez strach przed sukcesem. Czesto jest tak, ze powtarzamy sobie afirmacje, wizualizujemy cele, przekonujemy siebie, ze chcemy je osiagnac itp itd. A w rzeczywistosci nic sie nie dzieje... Albo juz juz prawie dopielismy celu, a potem nagle wszystko sie sypie.. Czemu..?
Bo okazuje sie, ze gdzies tam daleko i gleboko istnieje jeszcze jedna bariera. Strach co bedzie jesli faktycznie marzenie sie spelni? Czy bedziemy potrafili uniesc sukces? Czy aby na pewno zaslugujemy na ten sukces? To jest nowa sytuacja, nowe wrazenia, co tez rodzi niepewnosc siebie.
Strach przed sukcesem jest naprawde trudny do pokonania, zwlaszcza gdy zostalismy wychowani w srodowisku, gdzie skromnosc, potulnosc, niesmialosc, niepewnosc byly promowane, uznawane za cenne cechy. Te ograniczenia wpajane sa nam od najmlodszych lat, ciezko jest sie ich pozbyc.
A na pewno warto ;-)
Czego Wam i sobie szczerze zycze!
Junotka

 :) Witaj Junotko...  ;D.
Tak wygl¹da ta sprawa w sporym uproszczeniu. Dlaczego? Ano w³aœnie z tego powodu, o którym pisa³em w pierwszym poœcie tego w¹tku. Ten strach przed sukcesem wi¹¿e siê w³aœnie z tym ¿e tak naprawdê nie jesteœmy "zaprogramowani" na sukces. Do tego potrzeba naprawdê wielkiej wiary we w³asne mo¿liwoœci a to z kolei jest mo¿liwe tylko wtedy gdy nasz podœwiadomoœÌ z nami wspó³pracuje. Spotyka³em siê ju¿ z opiniami ¿e tego typu "lekcje" powinny byc ju¿ wprowadzane w pragramie nauczania w szko³ach... bo to do czego siê dochodzi po latach w³asnych doœwiadczeù mo¿na ³atwiej osi¹gn¹Ì gdy siê takie wiadomoœci us³yszy jak najwczeœniej - zanim w pamiêci (czyli w podœwiadomoœci) zakoduj¹ siê pewne niepo¿¹dane wzorce postêpowania. PodœwiadomoœÌ korzysta z tych wzorców w ró¿nych sytuacjach - d¹¿¹c do tego ¿eby przetrwaÌ, ale nie zawsze ma jakiœ gotowy wzorzec postêpowania, szczególnie je¿eli spotyka siê z czymœ nowym. W tej sytuacji sprawa staje siê bardziej skomplikowana...
W naszej podÂświadomoÂści wzorce postĂŞpowania w sytuacjach tzw "kryzysowych" sÂą szybko dostĂŞpne, mamy zakodowane Âże z ognia trzeba jak najszybciej wyj¹Ì rekĂŞ bo parzy, Âże pod wodÂą nie moÂżemy oddychaĂŚ samodzielnie, Âże czÂłowiek nie jest ptakiem i do gĂłry nie poleci, Âże trzeba uciakaĂŚ jak ktoÂś nas goni... etc...  I to sÂą wzorce moÂżna napisaĂŚ automatyczne - dziaÂłajÂą na zasadzie odruchĂłw "psa PawÂłowa", sÂą wyuczone albo nabyte w inny sposĂłb.
Masz racjê co do wp³ywu œrodowiska na nasze wzorce postêpowania bo informacja nieprawdziwa powtarzana wielokrotnie w koùcu staje sie w pewnym sensie prawdziw¹. Tyle ¿e jest jedno malutkie "ale".... w nowej sytuacji, do której nie mamy wzorców postêpowania w podœwiadomoœci rozgrywa siê walka wewnêtrzna. PodœwiadomoœÌ ma za zadanie znaleœÌ rozwi¹zanie problemu na zasadzie odniesieù - a je¿eli nie ma konkretnego odniesienia (a tak jest w wypadku nowej sytuacji), to wtedy zaczyna dzia³aÌ na zasadzie porównaù. I tutaj zaczynaj¹ siê "schody"... O ile rozwi¹zanie problemu jest proste w sytuacji porównaù informacji prawdziwych (a przynajmniej teoretycznie), o tyle w wypadku wprowadzonej do podœwiadomoœci informacji nieprawdziwej sprawa siê komplikuje. Komplikuje siê do tego stopnia w jakim wczeœniejsza podobna informacja by³a b³êdna lub nieœcis³a. Co z tego ¿e bedziemy chcieli coœ zrobiÌ jak w naszej podœwiadomoœci tkwi g³êboko zakodowany sygna³ ¿e to siê nie uda bo podobne sytuacje koùczy³y siê niepowodzeniem. Samo nastawienie nie zmieni tutaj niczego - trzeba "przeprogramowaÌ" podœwiadomoœÌ. Trzeba siê z ni¹ skontaktowaÌ w przenoœni i w dos³ownym tego s³owa znaczeniu. Tylko w ten sposób mo¿emy mieÌ wplyw na w³asny los. Nasze wewnetrzne "ja" - czyli podœwiadomoœÌ jest jak dziecko... wszystkiego mo¿na j¹ nauczyÌ tylko trzeba to robiÌ œwiadomie i m¹drze. A tylko podœwiadomoœÌ ma mo¿liwoœÌ kontaktu z naszym wy¿szym "ja" - czyli nadœwiadomoœci¹, która z kolei jest "motorem" i sprawc¹ konkretnych sytuacji w ¿yciu. Tylko nadœwiadomoœÌ ma si³ê sprawcz¹ i mo¿e nam pomagaÌ w sposób bezpoœredni... Oczywiœcie ma tak¹ moc ale wcale nie musi jej u¿ywaÌ - to wszystko zale¿y czy ma bezpoœredni kontakt z podœwiadomoœci¹, je¿eli jest on zak³ócony lub go nie ma to wtedy na naszej drodze ¿ycia pojawiaj¹ siê przeszkody...., których nie jesteœmy w stanie pokonaÌ do czasu a¿ nasza podœwiadomoœÌ nie zostanie przeprogramowana na sukces...
I to by byÂło tyle na dzisiaj... jeÂżeli macie jakieÂś wÂątpliwoÂści lub pytania to zapraszam, to nie jest martwe forum  :D, tutaj sÂą Âżywi ludzi.
Indrasil

No dobrze, a jak skutecznie przelamac wszelkie wdrukowane bariery, nauczyc sie nie bac siegac po sukces?
Przypuszczam, ze to dosc dlugotrwaly proces..
Zbijanie sztuka po sztuce zakodowanych negatywnych "nie uda ci sie" "ty sie przeciez do tego nie nadajesz" itp itd.
Czy czlowiek sam potrafi to zrobic?
Czy moze nauczyc sam siebie myslec inaczej?
Czy jednak potrzebny jest ktos inny, kto wspiera, potwierdza, ze robimy dobrze, ze mamy racje, ze nie stajemy sie zarozumiali, pyszni, zawistni, zbyt dumni z siebie..?

Hmmm... ogĂłlnej recepty na to nie ma, kaÂżdy przypadek trzeba rozpatrywaĂŚ indywidualnie... wiĂŞc trudno napisaĂŚ takÂą ogĂłlnÂą receptĂŞ. PokazaÂłem tutaj drogĂŞ ale nie kaÂżdy jest w stanie sam to zrobiĂŚ. Niestety, niektĂłrym brak wÂłaÂśnie wiary we wÂłasne siÂły, czyli sedno sprawy...  i ci wÂłasnie najbardziej potrzebujÂą wsparcia, pomocy i opieki w okresie wewnĂŞtrznej transformacji. Nie wystarczy zwykÂła rozmowa, ktĂłra wyjaÂśni to co jeszcze zostaÂło niewyjaÂśnione, czasami zajmuje to wiĂŞcej czasu ale to juÂż jest naprawdĂŞ sprawa indywidualna i trzeba za kaÂżdym razem jÂą tak traktowaĂŚ. KaÂżdy potrzebuje wsparcia tylko Âże w ró¿nym stopniu i w ró¿nej formie. W teorii wyglÂąda to jaÂśniej ale w praktyce sprowadza siĂŞ do tego, Âże Âżadna forma pisania nie zastÂąpi realnej rozmowy i kontaktu osobistego, wtedy naprawdĂŞ moÂżna pomĂłc duÂżo wiĂŞcej...  Nie zawsze mogĂŞ sobie pozwoliĂŚ na osobistÂą obecnoœÌ ale zostaje jeszcze wsparcie duchowe, niby niewiele ale... ale to chyba nic odkrywczego?  ;) Indrasil

A ja stawiaÂłbym na to, Âże rodzice od chwili, kiedy dziecko zaczyna rozumieĂŚ i uczyĂŚ siĂŞ sÂą "programistami"...
WychowujÂąc je wpajajÂą, Âże jest kimÂś waÂżnym, Âże wszystko w co wkÂłada serce jest cenne niezaleÂżnie od tego jak oceniajÂą to inni.
To pierwszy stopieĂą do wypracowania w czÂłowieku poczucia wÂłasnej wartoÂści.
JeÂśli dodamy do tego upĂłr, Âżyciowe kÂłopoty, ktĂłre czĂŞsto wydajÂą siĂŞ byĂŚ nie do pokonania i uczÂą tak niezbĂŞdnej pokory otrzymujemy receptĂŞ na sukces w Âżyciu dorosÂłym.
Ale jak z kaÂżdÂą recepturÂą, wystarczy szczypta za duÂżo jednego ze skÂładnikĂłw i z leku otrzymujemy truciznĂŞ...
Z przepisu na czÂłowieka sukcesu otrzymujemy przepis na introwertyka, egoistĂŞ i narcyza..
Tak, ¿e radzê ostro¿noœÌ...

otó¿ to,
Jesteœmy programowani przez otoczenie ju¿ od pierwszych tygodni ¿ycia, a nawet pocz¹wszy od ¿ycia p³odowego (traumatyczne prze¿ycia matki wp³ywaja na póŸniejsze zdrowie dziecka, naukowo potwierdzone - by³am niedawno na ciekawym wyk³adzie na ten temat).
Rzecz w tym, ¿e takie idealne œrodowisko do wzrostu i idealni rodzice, którzy nie pope³niaj¹ ¿adnych b³êdów s¹ tak rzadko spotykane, ¿e raczej w³¹czy³abym je do kategorii wyj¹tków a nie regu³y.
Przeprogramowanie samego siebie jest niezwykle trudne. W ogĂłle zdanie sobie sprawy, Âże coÂś jest nie tak, zrozumienie co i chĂŞĂŚ zmiany - to juÂż wymaga pewnego wysiÂłku.

Zawsze œmia³am siê z stereotypu amerykanina chodz¹cego co tydzieù do swojego psychoterapeuty, albo na sesje grupowe. Ale coœ mi siê zdaje, ¿e prêdzej czy póŸniej nas w Polsce te¿ to czeka. I tylko nam to na zdrowie wyjdzie ;-))

D³ugo siê zastanawia³am po przeczytaniu "Mówisz i masz..." ,i muszê stwierdziÌ ,¿e to prawda to w co wierzymy i co sobie sami wmawiamy sprawdza siê.To jak ¿yjemy daje "owoce".Czasami trudno samemu zwróciÌ na to uwagê wystarczy rozmowa z przyjacielem ,jego obiektywizm w postrzeganiu naszej osoby przemyœlenia i mo¿na ma³ymi kroczkami d¹¿yÌ do poprawy swojego ¿ycia.Ja otrzyma³am tak¹ pomoc gdy by³a mi potrzebna .I teraz wiem ¿e mimo przeciwnoœci losu mogê oczekiwaÌ od ¿ycia poprawy bo w to uwierzy³am i do tego d¹¿ê.Pozdrawiam wszystkich serdecznie

   Czy powinnam zatem myÂśleĂŚ, Âże sÂłowo ma moc sprawczÂą?
Jak w takiej sytuacji mam uchroniÌ sie przed œwiadomoœci¹ zbli¿aj¹cej siê œmierci. Wiem, ¿e to doœÌ niemi³y temat, jednak je¿eli przez ¿ycie bêdê sz³a przebojem, nie wierz¹c, ale wrêcz maj¹c pewnoœÌ, ¿e wystarczy pragn¹Ì by coœ osi¹gn¹Ì jak pogodzê siê ze zbli¿aj¹c¹ œmierci¹. Przecie¿ muszê kiedyœ odejœÌ, nie jestem wyj¹tkiem...
   Uciekamy przed chorobÂą, osiÂągamy w tym sukcesy... Czasem jednak rzeczywistoœÌ potrafi nagle uderzyĂŚ w nas tak mocno, Âże nie przygotowani na inne ewentualnoÂści, upadamy, tracimy wiarĂŞ, Âże siĂŞ uda. Uczymy siĂŞ pozytywnego myÂślenia ale czy jest ono poprawne...?
 

 :) Wybaczcie, Âże nie do³¹czĂŞ siĂŞ do pisania ale niestety brak czasu, natchnienia i "drobne" problemy z netem ;) . Niebawem nadrobiĂŞ zalegÂłoÂści. Pozdrawiam serdecznie. Indrasil

To nie jest tak ,¿e mówisz i od razu wszystko siê spe³nia.Ja np.zapisuje sobie w kalendarzu swoje cele na miesi¹c i ma³ymi krokami d¹¿ê do ich spe³nienia nie zawsze mi to wychodzi wiêc zapisuje je na nastêpny .Wydaje mi siê ¿e wa¿ne jest te¿ nastawienie ka¿dego z nas bo je¿eli myœlisz a to mi siê uda a intuicja podpowiada ¿e nie to na pewno tak bêdzie ,drugi element to pogoda ducha i wiara w to co robimy i do czego d¹¿ymy.

to juÂż temat  inny mi zajeÂło to troszke czasu przeczytaÂłam duÂżo ksi¹¿ek z serii Autohipnozy i samorealizacji .A wsparcie przyjació³ tych prawdziwych teÂż duÂżo daje. :)

=> @zmijka
Oczywiscie, ze slowo ma moc sprawcza. Wszystko ma moc sprawcza, a to dlatego, ze na kazda akcje jest reakcja. Przyczyna i skutek. Nic nie dzieje sie ot tak i nie znika w przestrzeni bez sladu. Kazde najmniejsze nawet wydarzenie ma swoje skutki, konsekwencje.
I bardzo dobrze! bo daje nam to wybor!! Mozemy (mniej lub wiecej) wybierac w jaki sposob dane wydarzenie na nas wplynie. Np. ktos mi moze powiedziec, ze mowie bzdury - moge sie obrazic, moge to zignorowac, moge poczuc wdziecznosc, ze ktos slucha mnie uwaznie i zwraca mi uwage, ze mysle blednie, bo mu zalezy bym sie rozwijala.

Co do smierci. Kazdy, ale to absolutnie kazdy kiedys umrze. Jednym wydaje sie, ze to bedzie pozniej, inni juz wiedza, ze to bedzie wczesniej. Ale na dobra sprawe - co za roznica?
Co wiecej, kazdy, ale to absolutnie kazdy sie starzeje, zmienia z kazda godzina, z kazdym nowym doswiadczeniem, kazda nowa informacja.
I na tym polega zycie - na zmianie. Wszystko sie zmienia, rozpada, laczy w nowe wzory.
Wiem, to takie bardzo ludzkie chciec aby wszystko pozostalo niezmienne, zebysmy byli wiecznie mlodzi, piekni, pelni nadziei, szczescia, zeby zawsze bylo lato, slonce i swieze truskawki. Tylko ze takie myslenie wpedza w straszna frustracje. Bo nic nie pozostaje niezmienne.

Wydaje mi sie, ze najwazniejsze jest, aby sie z tym pogodzic i wykorzystac to aby stac sie szczesliwszym.
Wszystko sie zmienia, wszystko plynie - i bardzo dobrze!! ;-)) jakze nudno byloby gdybysmy byli zamrozeni w takim Raju! a tak codziennie jest inaczej, codziennie dzieje sie cos nowego, my czujemy sie inaczej, dzieki doswiadczeniu inaczej odbieramy podobne sytuacje; mamy mozliwosc obserwowac jak zmienia sie swiat, jak zmieniaja sie inni ludzie, jak zmieniamy sie my sami - czy to nie jest wspaniale?? ciekawe?? niesamowite?? ;-))
A najwspanialsze z tego jest to, ze jestesmy tego swiadomi! ze to MY to przezywamy i czujemy! ;-)

Czytam ostatnio duzo o buddyzmie. Bardzo polecam. Nie znam jeszcze wszystkiego tak dobrze, ale z tego co zrozumialam, smierc jest po prostu kolejnym z wrazen, ktore mamy okazje doswiadczyc. To nie jest nic strasznego, po prostu zmiana powloki, nie ma zadnego piekla ani raju, nie ma sie czego bac. Smierc jest tak samo naturalna jak zycie. I do tego - jakze to ciekawe przezycie! Nikt przeciez nie moze nam powiedziec jak to jest. Sami to przezyjemy, ocenimy wedlug naszej wlasnej skali i doswiadczen. Tak samo jak zycie. Kazdy z nas jest inny i bardzo, ale to bardzo wyjatkowy. Nikt nie wie tego co Ty wiesz, nikt nie czuje tak samo, nikt nie mysli tak samo. I to jest jest niesamowite, prawda?

Nie wiem, czy pedzenie przez zycie przebojem jest dobra rzecza. W takim pedzie mozna zgubic bardzo wiele rzeczy, nie zauwazyc, pominac to co naprawde wazne i istotne. W zyciu przeciez nie chodzi podboj swiata, bo i po co?
To co mamy to "tu i teraz". Tylko tyle i az tyle.
Po co sie przejmowac tym co bedzie kiedys tam w przyszlosci?
Zyjemy tu i teraz, wdychamy powietrze, moze nawet jakies przyjemne zapachy, a moze i nieprzyjemne - ale to tez ciekawe wrazenie. Ciastko do kawy jest takie slodkie, przyjaciel, ktory nas odwiedzil swietnie wyglada i rozmawia z nami tak wesolo! Liscie na drzewach maja teraz taki wspanialy kolor - to tez zmienia sie z kazdym dniem, czyz nie wspaniale jest obserwowac te zmiany?
Nie ma sensu przed niczym uciekac, niezauwazac pewnych rzeczy, ignorowac to co nam sie nie podoba. Bo wlasnie tak jak sama napisalas - rzeczywistosc uderzy nas jak obuchem w glowe i co wtedy? Bardzo boli.
Czyz nie lepiej jest miec oczy zawsze szeroko otwarte, siedziec w tej rzeczywistosci wszystkimi zmyslami i swiadomoscia i czerpac z tego garsciami?

=> Dorka
Ja tez swego czasu zapisywalam plany na najblizszy czas. I nigdy nie bylam w stanie wszystkiego zrealizowac. Jaki byl efekt? Ze bylam wiecznie niezadowolona z siebie, sfrustrowana. Krytykowalam siebie, ze do niczego sie nie nadaje, nawet nie potrafie zrobic tego, co sama sobie zaplanuje!

No wiec przestalam planowac ;-))
Nie znaczy to, ze niczego nie robie, albo ze zapominam. Mam teraz wiecej zaufania do samej siebie. To co musze zrobic to robie w miare od razu, zeby miec z glowy, a to co chce zrobic, robie wtedy gdy przyjdzie mi na to ochota. Nie ma sensu sie do niczego zmuszac. A juz zwlaszcza gdy intuicja mowi Ci, ze nie.
Jesli nie, to nie. Intuicja ma zawsze racje.

No wiem, wiem. Nie zawsze tak sie da. Czasem tak bardzo ale to bardzo nie chce mi sie rano wstac i isc do pracy, ale trzeba. Trudno. Ale wtedy obiecuje sobie, ze jak zrobie to co powinnam, to w domu dam sobie za to nagrode ;-) I juz zycie ani praca nie sa takie bolesne. ;-)
A sposobow nagradzania samej siebie mam cala dluga liste.. ;-)))

Fakt niczego nie powinno siê robiÌ na si³e ,wystarcz¹ nam codzienne obowi¹zki ,praca dom.Z tego wynika ¿e muszê nad tym popracowaÌ .Ale w okresie separacji d³ugo nie mog³am dojœÌ do siebie i przyjaciel mi pomóg³ zrozumieÌ co robie Ÿle ,zawsze ¿y³am dla innych robi³am wszystko ¿eby byli szczêœliwi zapominaj¹c o sobie .Od jakiegoœ czasu to siê zmieni³o nadal na pierwszym miejscu jest moja rodzina ale obecnie nie zapominam o sobie samej.I moje ¿ycie nabiera nowych wartoœci i "barw".

     Ja notujĂŞ to co wokó³ mnie siĂŞ dzieje, jak to napisaÂła Junotka: "TU I TERAZ". Wracam do zapisĂłw, w ktĂłrych wczeÂśniejsze przemyÂślenia potrafiÂą mnie czasem naprawdĂŞ rozÂśmieszyĂŚ. DziaÂłania okazujÂące siĂŞ b³êdnymi, moja pamiĂŞĂŚ zapewne szybko by usunĂŞÂła, jednak zapis w dzienniku pozwala na dokÂładnÂą analizĂŞ tego, co miaÂło wpÂływ na takÂą a nie innÂą decyzjĂŞ. ZdajĂŞ sobie sprawĂŞ, Âże jest o wiele korzystniej uczyĂŚ siĂŞ na cudzych b³êdach, jednak nie zawsze mam taka moÂżliwoœÌ.
     Piszesz Dorko o przyjacielu, ktĂłry CiĂŞ wsparÂł i pozwoliÂł Tobie spojrzeĂŚ na samÂą siebie innymi oczyma, myÂślĂŞ, Âże to wspaniale mieĂŚ przy sobie kogoÂś, kto potrafi tak na nas wpÂłyn¹Ì, a juÂż cudownie jest, gdy sami umiemy sÂłuchaĂŚ o sobie tego, co w nas jest nie do koĂąca dopracowane. Wszak doskonalimy siĂŞ przez caÂłe Âżycie.
     Przekonaj mnie proszĂŞ Junotko, Âże sÂłowo ma moc sprawczÂą.
Czasami ludzie mówi¹: "Nie przejmuj siê, bêdzie dobrze", sama równie¿ karmiê siê takimi sformu³owaniami, jednak rzeczywistoœÌ jest ca³kiem inna. Wielu modli siê o pomoc, nie myœl¹ o niczym innym jak tylko o tym, by np. wyzdrowieÌ i... I sama wiesz jakie to czêsto przynosi rezultaty. "Jestem zdrowy!"- to radosne s³owa, które tysi¹ce razy powtarzane w celu osi¹gniêcia mocy sprawczej, nagle rozbijaj¹ siê o wyniki laboratoryjne, które czêsto odbieraj¹ nam nadziejê. Co zaburza taki przekaz, tak wielkie pragnienie spe³nienia? "Mówisz i masz" pragnê³abym, by tak w³aœnie by³o, jednak chyba trudno jest mi pogodziÌ siê z przemianami, na które nie mam wp³ywu. To jeden z wielu dziesi¹tek punktów nad którymi powinnam popracowaÌ.

Ja bym raczej powiedzia³a "przejmuj siê, bêdzie dobrze, przecie¿ wci¹¿ ¿yjesz i jesteœ œwiadoma"

Jeœli chodzi o ró¿nego rodzaju cudowne uleczenia przyznam, ¿e sama nie do koùca wiem, co o tym myœleÌ. Nie wierzê, ¿eby np ktoœ, kto w wypadku pogruchota³ sobie koœci móg³ posk³adaÌ siê sam do kupy za pomoc¹ tylko i wy³¹cznie pozytywnego myœlenia. Tak samo z Huntingtonem, miopatiami, stwardnieniem rozsianym, zespo³em Downa - chorobami o pod³o¿u genetycznym, albo jakimœ innym zaburzeniu organicznym. Si³¹ woli mutacji nie naprawimy, nie odbudujemy zniszczonego organu. Jeszcze nie s³ysza³am by ktoœ siê sam wykaraska³ z ogólnoustrojowego zaka¿enia bakteriami czy grzybami. No to skoro nie wszystko, ale pewne rzeczy da siê wyleczyÌ, to wychodzi, ¿e jest jakiœ podzia³, jakaœ ró¿nica.

Okazuje siê, ¿e nie wszystko co wygl¹da jak choroba, jest ni¹ faktycznie. Tzn s¹ prawdziwe choroby i s¹ choroby urojone. Prawdziwe choroby mo¿na wyleczyÌ tylko szpitalnie, urojone choroby mo¿na wyleczyÌ tylko terapi¹ psychologiczn¹. To jest naprawdê niesamowite, co potrafi zrobiÌ nasz w³asny mózg z naszym w³asnym cia³em, zupe³nie poza nasz¹ œwiadomoœci¹. G³uchota, œlepota, dusznoœci, guzy, migreny, utrata przytomnoœci, epileptyczne ataki, j¹trz¹ce siê rany, wysypki, opuchlizny, funkcjonalne uszkodzenia przeró¿nych organów, wysokie ciœnienie, niskie ciœnienie, cholesterol, cukrzyca; parali¿e ró¿nego rodzaju - nie ma ¿adnego uszkodzenia ani nerwów ani miêœni, nic, a mimo to np. ramiê zwisa bezw³adnie, nie reaguje na poparzenie, zimno, k³ucie ig³¹, szok elektryczny.

Przyk³ad jednego z pierwszych eksperymentów udowadniaj¹cych dzia³anie placebo - kobieta ma sparali¿owane obie nogi. Mo¿na je nacinaÌ, przypalaÌ, k³uÌ, uderzaÌ, szczypaÌ, wykrêcaÌ i nic - nie czuje ¿adnego bólu; a¿ tak oszukiwaÌ nie mo¿na. Lekarz mówi jej, ¿e ma w strzykawce nowe lekarstwo, które mo¿e przywróciÌ jej w³adzê w nogach w ci¹gu minuty, ale te¿ mo¿e j¹ zabiÌ w ci¹gu tygodnia. Ryzyko jest ogromne, lek jest niebezpieczny i nie dokoùca przebadany. Parali¿ do koùca ¿ycia albo œmierÌ? Czy chce podj¹Ì ryzyko? Kobieta dr¿y ze strachu, ale siê zgadza. Dostaje zastrzyk i co? Po minucie parali¿ 'cudownie' znika!! Nagle mo¿e ruszaÌ nogami jakby nigdy nic siê nie sta³o! Co by³o w strzykawce? Zwyk³a woda. (J.Pollak, Wiedeù, koniec XIXw).
Ten pseudo-paraliÂż byÂł wynikiem neurozy, histerii, czy jakkolwiek to nazwaĂŚ. JakieÂś bardzo bolesne wydarzenie, szok, cierpienie, trauma, zrodziÂło niesamowite napiĂŞcie psychiczne, z ktĂłrym umysÂł nie potrafiÂł sobie juÂż poradziĂŚ, wiĂŞc uzewnĂŞtrzniÂł je w postaci choroby. OczywiÂście wszystko siĂŞ odbywa poza ÂświadomoÂściÂą! Sam pacjent nie potrafi skojarzyĂŚ danego przeÂżycia z chorobÂą. Nie oszukuje, faktycznie jest sparaliÂżowany. I Âżadna konwencjonalna terapia tutaj nie pomoÂże.

Takich przykÂładĂłw 'nieuleczalnych chorĂłb' i ich 'cudownych uleczeĂą' jest caÂłe mnĂłstwo.
W obecnych czasach, gdy lekarze nie mog¹ poœwiêciÌ ka¿demu pacjentowi odpowiednio du¿o czasu i uwagi, nie zawsze mo¿na odró¿niÌ prawdziw¹ chorobê od tej neurotycznej. Dlatego nawet lekarze s¹ zaskoczeni, gdy pacjent wystraszony ryzykiem œmierci, nagle cudownie zdrowieje i ucieka spod skalpela.

Niestety innych, prawdziwych chorĂłb w ten sposĂłb wyleczyĂŚ siĂŞ nie da.

Dawno mnie tutaj nie byÂło widaĂŚ i widzĂŞ, Âże dyskusja siĂŞ rozwinĂŞÂła  :).

Aby jeszcze bardziej "rozkrĂŞciĂŚ" temat dzisiaj przytoczĂŞ podstawowe zasady huny... mam nadzieje, Âże po zastanowieniu i analizie tego co napiszĂŞ dojdziecie do wnioskĂłw, ktĂłre Wam uÂłatwiÂą Âżycie... Nie bĂŞdĂŞ siĂŞ staraÂł nikogo do tego przekonywaĂŚ na siÂłe ale myÂślĂŞ, Âże wiecie na czym polega zasada forum  ;). Na razie nie bĂŞdĂŞ rozwijaÂł tych zasad - poczekam na to w jaki sposĂłb je sami zrozumiecie. MoÂże to troche przewrotne ale ma pewne uzasadnienie - liczy siĂŞ teÂż droga a nie tylko sam cel... KaÂżda droga nas doprowadzi do celu ale najlepiej ta najskuteczniejsza.

A oto g³ówne zasady huny:

1. ÂŚwiat jest tym, czym myÂślisz, Âże jest.
2. Nie ma Âżadnych ograniczeĂą.
3. Energia pod¹¿a za uwag¹.
4. Teraz jest chwila mocy. (nie mogĂŞ siĂŞ powstrzymaĂŚ od maÂłego komentarza - "Tu i Teraz")
5. Mi³oœÌ jest po to aby przynosi³a szczêœcie.
6. CaÂła moc pochodzi z wnĂŞtrza.
7. EfektywnoœÌ jest miar¹ prawdy. (i jeszcze jeden malutki komentarz - "Droga")

To siedem g³ównych zasad huny, ktore w/g mnie w ¿yciu maj¹ wielkie znaczenie. To nie religia ale raczej system filozoficzny, który od wieków nie straci³ na wartoœci, gdy¿ brak w nim tzw. "czynnika ludzkiego" - a dok³adniej ca³ej tej "obudowy" jak¹ nios¹ ze sob¹ religie. Od wieków by³o to przekazywane ustn¹ tradycj¹ a nad tym w³aœnie czuwali "kahuni" - stra¿nicy wiedzy. Tak naprawdê u podstaw wiêkszoœci religii le¿y w³aœnie huna, gdyby nie te "obudowy" wiele istnieù ludzkich nie zginê³oby w wyniku wojen religijnych w myœl idei "moja religia jest najlepsza"... Teraz w XXI wieku do g³osu zaczynaj¹ dochodziÌ ró¿ne systemy wartoœci... odnawiane s¹ stare religie, powstaj¹ nowe - ale podstawowe wartoœci zawsze zostaj¹ niezmienne. Era New Age wnios³a wiele zmian i dziêki temu mamy mo¿liwoœÌ wyboru w³asnej drogi - czyli tej, która nas doprowadzi do celu jaki sobie wyznaczymy.

"MoÂżesz dodaĂŚ hunĂŞ do wszystkiego tego co wiesz, lub dodaĂŚ wszystko to co wiesz do huny. To bez znaczenia. Jedyne, co siĂŞ liczy to to, Âże nadszedÂł  czas, aby ludzie odkryli do czego naprawdĂŞ sÂą zdolni". Serge Kahili King.

Kiedy wprowadzi siĂŞ we wÂłasne Âżycie idee huny trzeba pamiĂŞtaĂŚ o esencji tej filozofii Âżycia, ktĂłra oparta jest na wydawaÂłoby siĂŞ prostych reguÂłach:
"bÂłogosÂław chwilĂŞ obecnÂą", "ufaj sobie" i "oczekuj najlepszego".

Nie wymagam ¿ebyœcie siê ze mn¹ zgadzali co do tego co napisa³em ale zastanówcie siê ile z tego jest potencjalnych korzyœci, które ka¿demu siê nale¿¹ bez ¿adnych zastrze¿eù. To nie jest indokrynacja tylko wolne forum. Zastanówcie siê jak móg³by wygl¹daÌ œwiat, którym nie by³oby rywalizacji i walki o wszystko, bo ka¿dy móg³by byÌ wolny i szczêœliwy... To nie utopia... Indrasil

No popatrz popatrz
filozofia buddyzmu jest bardzo podobna ;-)
Kolejny przykÂład na to, Âże coÂś w takim podejÂściu musi byĂŚ

-Buddyzm tÂłumaczy siĂŞ jako "jakimi rzeczy sÂą"
-nie ma odrĂŞbnego 'Ja' ktĂłry pojmuje Âświat - przedmiot, podmiot i samo dziaÂłanie sÂą jednoÂściÂą
-"tu i teraz" jest jedynÂą prawdÂą
-wszystko siĂŞ zmienia, przeksztaÂłca, przychodzi i odchodzi, nic nie trwa wiecznie,
- umys³ jest nieustraszony, radosny, wspó³czuj¹cy
- kaÂżde dziaÂłanie przynosi skutki,

A moja filozofia jest taka:
Rozwijać się cały czas.
Robić swoje i nie przeszkadzać innym w robieniu tego "co ich"... :)

Masz racjĂŞ. Gdyby kaÂżdy miaÂł takie podejÂście to Âżycie byÂłoby duÂżo Âłatwiejsze... moÂże jeszcze wszyscy tego kiedyÂś doÂświadczymy? Kto wie jakie jeszcze niespodzianki przed nami ;) . Indrasil

Witam i pozdrawiam!!!MyÂślĂŞ,Âże mĂłwisz i masz ma wtedy sens,kiedy staramy siĂŞ tworzyĂŚ rzeczywistoœÌ,naszÂą przyszÂłoœÌ,ktĂłra zaleÂży od nas samych.Ale niestety musimy zaakceptowaĂŚ takÂże to,co nie zaleÂży od nas,czego ÂżadnÂą si³¹ nie moÂżemy zmieniĂŚ i trzeba siĂŞ pogodziĂŚ z losem.TwĂłrzmy wiĂŞc to,na co mamy wpÂływ,ale nie porywajmy siĂŞ przeciw Âświatu,ktĂłry teÂż ma swoje okreÂślone zasady i porzÂądek,bo to co dla nas jest porzÂądkiem dla innych moÂże byĂŚ chaosem nie do przyjĂŞcia.MĂłwisz i masz to piĂŞkne hasÂło,ale nie zawsze Âżycie jest takie ró¿owe i czasem to siebie trzeba naginaĂŚ do innych a nie innych do siebie.Czasem na speÂłnienie ÂżyczeĂą wpÂływajÂą nasze Âśrodki finansowe czase nie mamy wpÂływu na nasze zdrowie lub czyj¹œ smierĂŚ albo ludzkie uczucia,ktĂłre sÂą wobec nas inne niÂż byÂśmy chcieli.Czasem nie warto zmieniaĂŚ ustalonego porzÂądku.MĂłwisz i masz...ale czy tak na pewno bĂŞdzie dobrze...dla wszystkich??MĂłwisz i masz ma wtedy sens,kiedy tworzy siĂŞ szczĂŞÂście-wÂłasne,cudze i nie rani siĂŞ przy tym nikogo.MĂłwisz i masz,tak wiele bym chciaÂła ale myÂślĂŞ,Âże dobrze jest tak jak jest teraz.Wolno mi marzyĂŚ i osiÂągaĂŚ swoje cele ale waÂżny jest teÂż drugi czÂłowiek.Czy on chce aby byÂło tak jak ja chcĂŞ...czy siĂŞ zgadza??Nie moÂżna lekcewaÂżyĂŚ poglÂądĂłw innych ludzi tylko po to by okreÂśliĂŚ siebie i swoje pragnienia.To co robimy ma wpÂływ na innych,polecam ostroÂżnoœÌ.Nie tylko sÂłowo ma moc sprawczÂą ale wszystko co robimy!!!Pozdrawiam i ÂżyczĂŞ miÂłego relaksu   :o  :)  :-* ALICJA:)*