Zawsze unikaÂłam jakiegokolwiek pisania o samotnoÂści, uwaÂżaÂłam wrĂŞcz, Âże jest to jeden z najbanalniejszych tematĂłw jakie moÂżna podj¹Ì. Na pytania jej dotyczÂące raczej milczaÂłam, z uwagÂą przysÂłuchiwaÂłam siĂŞ dyskusji majÂąc nik³¹ nadziejĂŞ, Âże jej czĂŞsto wznawiany temat wreszcie przebrzmi. Ludzie gÂłoÂśno krzyczÂący o bĂłlu, udrĂŞce, jakie niesie za sobÂą poczucie samotnoÂści czĂŞsto sami, przez wiĂŞkszoœÌ swego Âżycia pracujÂą wÂłaÂśnie nad jego bujnym rozwojem. Nie zdajÂą sobie sprawy z jak wielka precyzjÂą zamykajÂą szczelnie dopasowane drzwi do samych siebie, ryglujÂą ogromne okna brakiem zaufania i skÂładajÂą wzdÂłuÂż swego wÂłasnego ciaÂła, wymiĂŞte, poszarpane istnieniem skrzydÂła. PrzestajÂą nawet liczyĂŚ na to, Âże ktoÂś kiedykolwiek oplecie je swym bezpiecznym, ciepÂłym ramieniem. SamotnoœÌ ma bardzo wiele nazwisk, jej panieĂąskie szybko zostaje wymazane, jedynie tli sie gdzieÂś wewnÂątrz jego maÂły pÂłomyk, nie pozwalajÂąc nam nigdy, w Âżadnej sytuacji o sobie zapomnieĂŚ. W tÂłumie innych, czĂŞsto zgorzkniaÂłych samotnikĂłw, nie majÂących najmniejszej nawet ÂświadomoÂści, Âże wszyscy posiadajÂą identycznÂą diagnozĂŞ wypisanÂą w rysach twarzy, rozwija siĂŞ ona najchĂŞtniej i najszybciej. Agatha Christie napisaÂła: "W sercu pustyni czy wÂśrĂłd tÂłumu, co za ró¿nica? CzÂłowiek w swej istocie jest wszĂŞdzie samotny". Inna, ma caÂłkiem znoszone filcowane od spodu kapcie, cicha i smutna, przystaje czasem przy niemodnej, prĂŞÂżonej firance. SwĂłj matowy wzrok kieruje czĂŞsto na stary, czarny aparat telefoniczny. NasÂłuchuje w milczeniu, sprawdza czy aby siĂŞ nie popsuÂł, albo teÂż, czy ponownie nie zaistniaÂła jakaÂś niewytÂłumaczalna awaria. Piecze ciasto dla tÂłustych, dzikich go³êbi gromadzÂących siĂŞ na ryneczku i znajomego farmaceutĂŞ prosi o taĂąszy zamiennik specyfiku, przepisanego przez bezdusznego lekarza. Kolejna samotnoœÌ rodzi siĂŞ w miejscu pracy, pozwalajÂąc tam ÂżyĂŚ jedynie sobÂą, wypeÂłnia nas po brzegi, otumania odbierajÂąc wszystko, oÂślepia, stajemy sie niÂą, dla niej... Do wÂłasnego domu wracamy jedynie po to, by uciec nad ranem, albo gdy wizja zbliÂżajÂącego siĂŞ weekendu, zacznie nas drĂŞczyĂŚ swÂą beznadziejnoÂściÂą. Jest wyjÂątkowo przebiegÂła, mami wszelkimi sukcesami, karierÂą zawodowÂą, w zamian odbiera naszych przyjació³, bliskich, rodzinĂŞ, podnosi dla nich poprzeczki, ktĂłrych wiĂŞkszoœÌ nie potrafi juÂż pokonaĂŚ. Pog³êbia z dnia na dzieĂą i tak g³êbokÂą juÂż fosĂŞ, zapeÂłnia smolistÂą maziÂą, przez ktĂłrÂą trudno przebrn¹Ì, w optymistycznej wizji moÂżemy ockn¹Ì siĂŞ dopiero na przymusowej emeryturze, trzymajÂąc w dÂłoni sztampowy dyplom za wieloletnie zasÂługi dla firmy, i tani, pozÂłacany zegarek. W tej bardziej pesymistycznej wersji, fosy nie uda nam sie przebrn¹Ì, nie na nas bĂŞdÂą czekaÂły nagrody na finiszu. SamotnoœÌ dopadnie nas duÂżo wczeÂśniej...

http://www.youtube.com/watch?v=pSlUMQ02Sk4

"Kochanie, samotnoœÌ mo¿na wypiÌ do dna...choÌ to trudne.
MiÂłoœÌ prawdziwÂą daje tylko BĂłg... i zrozumienie"  :-*

Pozdrawiam!Mam za sob± do¶wiadczenie samotno¶ci,odosobnienia chocia¿ nie z mojego wyboru.Tak u³o¿y³o siê moje ¿ycie i by³o mi bardzo trudno.Cz³owiek nie powinien byæ sam.Niestety wielu z nas ¶wiadomie siê izoluje i przyjmuje t± samotno¶æ z ulg± uciekaj±c od przepe³nienia troskami,szukaj±c gdzie by tu siê zaszyæ w spokojnym miejscu przed oczami innych.Nie zastanawiamy siê,¿e to co dla jednych jest stanem b³ogos³awionym dla innych jest udrêk±.Nie odwracajmy siê gdy znajomy prosi o jedn± choæby chwilê rozmowy.Mo¿e to wa¿ne??Ta w³a¶nie chwila.Mój znajomy powiesi³ siê maj±c 28 lat.Mo¿e gdyby kto¶ go wys³ucha³ by³oby inaczej??Ja ze swoimi problemami idê raczej do ksiêdza-nie natrafi³am na przyjació³kê,z któr± mog³abym podzieliæ siê moj± samotno¶ci±.Tylko BÓG zna nas na prawdê i jest przy nas w naszej samotno¶ci,gdzie cz³owiek nie wystarcza.ALICJA

dla mnie samotnoœÌ jest bólem.
Jestem ju¿ kilkanaœcie lat sama i wiem co to jest samotnoœÌ

CzÂłowiek moÂże byĂŚ sam i nie czuĂŚ siĂŞ samotny, a innym razem w tÂłumie moÂże byĂŚ jak niedostrzegalny pÂłomyk, ktĂłry ledwo siĂŞ tli...wszystko zaleÂży od sytuacji. JesteÂśmy tacy jakimi chcemy byĂŚ, jeÂśli izolujemy siĂŞ od innych, to nikt na si³ê nie bĂŞdzie nas uszczĂŞÂśliwiaÂł.Ta izolacja wynika najczĂŞÂściej z tego, Âże czujemy siĂŞ zawiedzeni lub skrzywdzeni przez kogoÂś, czujemy siĂŞ niekochani lub oszukani...Otaczamy siĂŞ murem, instynktownie i bezwiednie,coraz zacieklej zamykajÂąc siĂŞ w skorupie jak Âślimak...Boimy siĂŞ ujawniaĂŚ nasze sÂłaboÂści, pragnienia, marzenia...Czasami jest to uzasadniony, a czĂŞsto irracjonalny strach przed odrzuceniem, oÂśmieszeniem i choĂŚ to paradoks to najbardziej boimy siĂŞ tego, czego tak bardzo nam brakuje- ludzi  i uczuĂŚ ...A wiĂŞc samotnoœÌ to przypadek, czy nasz wÂłasny wybĂłr???

   KaÂżdy ma chyba innÂą samotnoœÌ, innÂą w danym momencie, dostosowanÂą do otoczenia i w odpowiedni sposĂłb odizolowanÂą. To sztuka krzyczeĂŚ, Âże jest siĂŞ samemu tak by odpowiednie osoby to usÂłyszaÂły. Daje siĂŞ wtedy znaki... wiĂŞkszoœÌ i tak ich nie zrozumie, ale jednak...woÂłamy o pomoc. Gorzej jest, gdy nikt nas juÂż nie usÂłyszy...

                       MoÂże samotnoœÌ nieraz nam jest pisana

SamotnoœÌ zdecydowanie potrafi byÌ najgorszym wrogiem sensu ¿ycia. Tak przynajmniej wynika z moich w³asnych z ni¹ doœwiadczeù, by³y one trudne, nie ³atwo dostrzec w nich jak¹kolwiek pozytywn¹ wartoœÌ.